Ավտոտեսուչները վաստակեցին «օրվա հացը»

Մեզանում շարքային քաղաքացիների ու շարքային ավտովարորդների վերաբերմունքը ճանապարհային ոստիկանության, այն է՝ ավտոտեսչության նկատմամբ, միանշանակ բացասական է։ Այդպես է եղել խորհրդային ժամանակներում, այդպես է նաեւ այսօր։ Դա գիտեն թե՛ առաջինները, թե՛ ավտոտեսուչները, եւ այսօր հույսի նշույլ չի երեւում, թե վաղը կարող է ինչ-որ բան փոխվել հօգուտ ավտոտեսուչների։

Ստեփանակերտում օրվա ընթացքում երթեւեկության կանոնների բազմաթիվ խախտումներ կարելի է նկատել, սակայն գրեթե չեմ հիշում դեպք, որ դրա համար մեղավորները զգուշացվեն կամ տուգանվեն։ Փորձում ես փողոցը հատել, սպասում ես լուսաֆորի կանաչ լույսը վառվելուն, բայց հանկարծ հետիոտների անցման համար նախատեսված շերտավոր գծերի (մեզանում այն «զեբր» են անվանում) վրա հայտնվում է ղեկի մոտ նստած ինքնագոհ մի ապուշ, ու հետիոտները մնում են տարակուսած՝ կամ դիմացը ցցված ավտոմեքենայի գլխի վրայով պիտի հատեն փողոցը, կամ դիմացից շրջանցեն մեքենան՝ իրենց ենթարկելով խաչմերուկի մյուս հատվածներով շարժվող ավտոմեքենաների հետ «ընդհարվելու» վտանգին…

Այս սցենարը կրկնվում է պարբերաբար, կրկնվում է յուրաքանչյուր խաչմերուկում, սակայն դեռ չեմ տեսել, որ դրա համար մեղավորներին պատժեն։

Փողոցների տարբեր հատվածներում հետիոտների համար նախատեսված նույն այդ շերտավոր հատվածն անցնելիս հաճախ կարելի է ականատես լինել, թե ինչպես մանկան ձեռքը բռնած քաղաքացին, շերտավոր գծերի մեջտեղը կանգնած, սպասում է, որ դիմացից սուրացող «ջիպ» ու «մերսեդեսներն» անցնեն։ Դարձյալ չեմ հիշում դեպք, որ վերոնշյալ օրինազանց ավտովարորդներին պատասխանատվության ենթարկեն։

Սակայն փոխարենը՝ բազմիցս կարելի է ականատես լինել, թե ինչպես են ավտոտեսուչները տուգանում երթեւեկության կանոն չխախտած շարքային քաղաքացուն։ Ավտոտեսուչների մասին խոսելիս իմ զրուցակիցները հաճախ են ակնարկում, որ իրավապահ մարմինների «որսի դուրս եկած» այդ աշխատակիցները երեւակայության նշույլ չունեն ու մշտապես «փող են աշխատում» նույն՝ հարյուր տարվա մեթոդով։ Անգամ իրենք էլ կարգին չգիտեն երթեւեկության կանոնները, այլապես կհասկանային, որ կարգազանց ավտովարորդներին պատժելու շատ ավելի հարմար պատճառներ կան…

Հուլիսի 14-ին Ստեփանակերտին մերձակա գյուղերից մեկի մոտ, ճանապարհի եզրին կանգնած, ավտոմեքենայի էինք սպասում՝ մայրաքաղաք գալու համար։ Մեզնից հարյուր մետր առաջ ճանապարհային ոստիկանության մեքենա էր կանգնած (պետհամարանիշը՝ 166 ՈՍ 50)։ Քիչ հետո տաքսի կանգնեցրի։ Այն դանդաղ կանգնեց ճանապարհի եզրին՝ մեր դիմաց։ Անկասկած, ավտովարորդը դեռեւս մինչեւ կանգնելն էր նկատել ոստիկաններին, ու հասկանալի է, որ չէր կարող իրեն թույլ տալ որեւէ օրինազանցություն։
Մեքենան նստեցինք ու առաջ շարժվեցինք։ Ավտոտեսուչների մոտով անցնելիս վերջիններս կանգնեցրին մեքենան, ավտովարորդին իրենց մոտ հրավիրեցին ու սկսեցին «արձանագրություն» կազմել…

Նրանցից մեկն ավտովարորդին փորձում էր բացատրել, որ վերջինս մեքենան կանգնեցրել էր ճանապարհի կենտրոնում։ Ասաց նաեւ, որ դրա համար օրենքով 10 հազար դրամ տուգանք է հասնում, բայց իրենք 3 հազարն են գրում։ Ասաց, որ կարող էին 10 հազար տուգանել ու ավելի շատ «վաստակել»։
Փորձեցի միջամտել՝ բացատրելով, որ «տաքսին» կանգնել էր հենց ճանապարհի եզրին, որտեղ խոտերի վրա մենք էինք կանգնած։ Սակայն՝ ապարդյուն։ Ավտոտեսուչ Արթուր Օհանյանի աչքը 100 մետրից ավելի լավ էր «նկատել» երթեւեկության կանոնի խախտումը, քան մենք՝ ավտովարորդը, ես ու քույրս…

Ի՞նչ խոսք։ Մարդիկ վաստակել են օրվա հացը։ Շատ-շատերը հենց այդկերպ են ապրում։ Բայց, մեղքս ի՞նչ թաքցնեմ, ես երբեք չեմ կարող «այդ հացն» ուտել։