Թաթարստանի մայրաքաղաք կազանում ՌԴ նախագահ Դ. Մեդվեդեւի նախաձեռնությամբ կայանալիք Ս. Սարգսյան - Ի. Ալիեւ հանդիպումը դեռ չկայացած, արդեն տարաբնույթ խոսակցություններ են հնչում։ Եթե Ադրբեջանում այդ հանդիպումից մեծ ակնկալիքներ ունեն, ապա Հայաստանում հայկական կողմի, մասնավորապես Արցախի վերաբերյալ առավելապես վտանգավոր զարգացումներ են կանխատեսում։
Պաշտոնական Ստեփանակերտի, ավելի կոնկրետ՝ Արցախի քաղաքական վերնախավի հաշվով ամեն ինչ պարզ է. այդ խնդիրը, «Ղարաբաղյան խնդիրը», սեփական երկրի, սեփական ժողովրդի գոյության, ապրելու իրավունքի խնդիրը նրանց «օրակարգից» վաղուց հանված է։ Նրանց ղեկավարած Ղարաբաղի ճակատագրի հարցով այլ մարդիկ են զբաղվում՝ ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը, Ադրբեջանի առաջնորդ Իլհամ Ալիեւը, ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը եւ այլք։ Նրանք այդ ցուցակում չկան, ՀՀ նախորդ նախագահի կամքով թե իրենց լուռ համաձայնությամբ ու ցանկությամբ (կամ՝ երկուսը միասին) դուրս են շպրտվել բանակցային գործընթացից։
Այսօր մազաչափ ցանկություն չի նկատվում, թե նրանք ձգտում են վերագրավել սեփական տեղը բանակցասեղանի շուրջ։ Ասել է թե՝ ինքնուրույն, ազատ ու անկախ ապրելու խնդիր նրանց օրակարգում առայժմ չկա։ Խոսքը մերթընդմերթ արվող հերթապահ հայտարարությունների մասին չէ առ այն, թե «Առանց Ղարաբաղի մասնակցության բանակցությունները չեն կարող արդյունավետ լինել»։ Խոսքն այն մասին է, որ իրոք անկախ երկրի տերերի պես ՀՀ ղեկավարներին պահանջեն վերջ տալ ղարաբաղցիների անունից վտանգավոր ներկայացումներ սարքելուն եւ սեփական դարդուցավով ու սեփական երկրում կուտակված վերջը չերեւացող խնդիրներով զբաղվել...
Իրոք, շատ հնարավոր է, որ մի օր ղարաբաղյան կողմը եւս տեղ գրավի բանակցասեղանի շուրջ, բայց, ինչպես զարգացումների ընթացքը ցույց է տալիս, դա լինելու է միայն Հայաստանի ու Ադրբեջանի նախագահների կողմից ստորագրած վերջնական փաստաթուղթը կյանքի կոչելու գործընթացը, ժամանակացույցը ճշտելու համար։
Առայժմ Արցախի քաղաքական բուրգը կարծես չի մտահոգվում, թե ինչ է լինելու, եթե ՀՀ նախագահը ստորագրի մի փաստաթուղթ, որը կարող է դառնալ Արցախի վերջի սկիզբը։ Նախկին հեքիաթները, այն միֆը, որ իբր ՀՀ նախորդ կամ ներկա նախագահները ծննդով Ղարաբաղից են ու չեն կարող ոչ ղարաբաղանպաստ փաստաթուղթ ստորագրել, վաղուց պայթել է պղպջակի պես։ Եթե նրանց համար այսօր մի գերխնդիր կա, ապա դա միայն ու միայն սեփական աթոռը պահելն է։ Նրանց մասնակցությամբ ու համաձայնությամբ բանակցասեղանին հայտնված փաստաթղթերը, որ Արցախի հետագա գոյության համար ոչ մի լավ բան չեն պարունակում, դրա վառ ապացույցն են։
Արցախից մեկ անգամ չէ, որ դժգոհություններ են հնչել «մադրիդյան սկզբունքների» վերաբերյալ, հանրությունը հասարակական կազմակերպությունների բերանով բազմիցս մերժել է այն։ Սակայն ՀՀ ղեկավարությունը Արցախի ապագան գծում է հենց այդ «սկզբունքներով», որը ենթադրում է հազարավոր հայորդիների արյան ու կյանքի գնով ազատագրված հողերի վերադարձ հակառակորդին, ազերի փախստականների վերադարձ եւ այլն, ամենավերջում էլ՝ ինչ-որ անորոշ հանրաքվե՝ Արցախի կարգավիճակը որոշելու համար։
Այս պահին Արցախի հասարակական-քաղաքական դաշտը դեռ լուռ է։ Խոսակցություններ կան, որ պատրաստվում են հայտարարություն անել։ Թե երբ, դեռ պարզ չէ։ Կամ՝ նման հայտարարություն կլինի՞ արդյոք՝ դարձյալ հայտնի չէ։ Իսկ գնացքը գնում է, եւ այնտեղ մենք չկանք...
Պարապ նստել, նայում ենք հեռացող գնացքի հետեւից։
Комментариев нет:
Отправить комментарий