Գարեգին պապս

Գարեգին պապս մեր գյուղի ամենանշանավոր, ամենավաստակաշատ ու ամենատաղանդավոր հայհոյողն էր (մյուս՝ Հովսեփ պապիս չեմ տեսել. նա զոհվել էր երկրորդ աշխարհամարտում՝ Կերչում)։ Այնպես գեղեցիկ ու պատկերավոր էր հայհոյում, բազմահարկ ու նրբարվեստ, որ լսողների մեծ մասը գեղարվեստական հաճույք էր ստանում դրանից։
Սակայն պապս միշտ հավատարիմ էր մնում իր սկզբունքներին. երբեք չէր հայհոյում գյուղամիջում, որտեղ համեմատաբար մարդաշատ էր, դրսում՝ կանանց ու երեխաների, անծանոթ մարդկանց ներկայությամբ...

Հայհոյելու պատճառ միշտ կար ու կար. էշը զռռում է, շունը չափն անցած հաչում է, հավերը մտել են բանջարանոց ու տակնուվրա են անում մարգերը, հորթը տրտինգ է տալիս ու չարաճճիություններ անում և այլն, ու նման դեպքերում պապիս հայհոյանքի տոպրակը միշտ բաց է։

Սակայն, այնուամենայնիվ, չափազանց պարզամիտ ու զուլալ, ազնվահոգի և սրտաբաց մարդ էր պապս։ Այդ պատճառով նրան ճանաչողները հարգում ու սիրում էին անվնաս ու բարեհոգի այդ մարդուն։

Շատ փոքր եմ եղել։ Պատմում են, որ մայրս հիվանդ էր, տեղափոխել էին հիվանդանոց, հայրս աշխատանքի էր, և ինձ գյուղ էին տարել՝ թողել պապ ու տատիս խնամքին։ Ես դեռևս չէի վարժվել առանց ծնողների ներկայության ու հոգատարության մնալու որևէ տեղ, լալիս ու ասում էի՝ մայրիկիս ու հայրիկիս եմ ուզում։ Պապ ու տատս, հորեղբայրս չէին կարողանում լռեցնել ինձ։ Խեղճերն անօգուտ տանջվում էին՝ ինձ հանգստացնելու համար։ Արդեն գիշեր էր։ Երբ կարծես թե մի փոքր հանգստացել ու լռել էի, նկատեցին, որ պապս չկա։ Փնտրեցին բակում՝ չկար։ Վերջապես նրան գտան գոմում՝ նստած, լուռ արտասվում էր։ Զարմացած հարցրին՝ ի՞նչ է պատահել, Կարակին (մեզ մոտ Գարեգինին Կարակին էին ասում), խեղճ-խեղճ պատասխանել է՝ ախր էդ փոքրիկի լացից սիրտս կտոր-կտոր է լինում, մեղք է...

Վաղուց չկա պապս, բայց առայսօր պարզ ու հստակ հիշում եմ նրա բարի ու ազնիվ դեմքը, երկնքի պես կապույտ ու զուլալ աչքերը...