Գիժը և մենք

 Հայտնի առած-ասացվածքն ասում է` «գիժը քար գլորեց ձորը, հազար խելոք չկարողացան հանել»։ Ու այստեղ խնդիրը գիժը չէ, այլ, այսպես կոչված, խելոքները, որոնք հանգիստ նստած, սպասում են, որ իրենց բոլորի աչքի առաջ մի ինչ-որ գիժ, մի ինչ-որ դուրսպրծուկ ու խեղկատակ հայտնվի եւ բոլոր խելոքներին ի տես, քար գլորի ձորը։ Փոխանակ բռնեն ու այդ գիժ կենդանուն, այդ ստահակին հենց իրենք գլորեն ձորը։

Բայց, ցավոք, գիժը կա, ապրում է ու իր «գժություններն» անում, որը հազարավոր մարդկանց կյանք է արժենում, հարյուր հազարավորներին տնավեր, գաղթական դարձնում, միլիոնավոր մարդկանց ճակատագրեր խեղում ու նրանց կյանքը հաշմում։

Արցախցիների հանդեպ ՀՀ իշխանությունների վերաբերմունքը պարզ է` քողարկված կամ բացահայտ թշնամական։ Ցավոք իրենց վերաբերմունքով այնքան էլ չեն տարբերվում շարքային պաշտոնյաներից շատերը. տուն, ունեցվածք, հայրենիք, մի ողջ կյանք կորցրած արցախցիները սրանց կողմից ընկալվում են ոչ թե որպես տարրական մարդկայինից զրկված, աջակցության ու տարրական նորմալ վերաբերմունքի կարոտ մարդիկ, այլ որպես իրենց նմանների, որոնք Արցախից ազատվել են, Արցախը հանձվել-ծախվել է, որպեսզի իրենք հայրենիքը լքեն, բռնատեղահանվեն ու Հայաստանում ՀՀ քաղաքացիների հետ լավ, ուրախ ու երջանիկ ապրեն, իսկ քարտեզից վերացող Հայաստանն էլ դառնա «խաղաղության խաչմերուկ»։

Մի կերպ աշխատանք գտած, հեռավոր գյուղում մի քանի դասաժամ ձեռք բերած արցախցի ուսուցչին պարտադրում են մասնակցել իրենց ժողովներին ու բոլոր միջոցառումներին եւ զարմանում են, որ վերջիններս չեն ցանկանում ներկայանալ Ամանորի կերուխումերին ու մի տեսակ «տարօրինակ» են պահում իրենց։ 

Ու սրանք բացարձակապես չեն հասկանում, որ սեփական տուն ու օջախ ունենալու տարրական մարդկայինից զրկված, իրենց հոգս ու ցավերին բազում նոր հոգս ու խնդիրներ ավելացրած այդ մարդիկ ստորության, դավաճանության, թշնամու հետ պայմանավորված հրեշության զոհ են, որոնք այսօր կարոտ են մարդկային նորմալ վերաբերմունքի ու աջակցության։

Ոչ հարգելիներս, գոնե մի կտոր մարդկային չկա՞ ձեր մեջ։ Մի՞թե դժվար է հասկանալ, որ նաև ձեր մեղքով ամեն ինչից զրկված, բռնագաղթված, փախստական դարձած հազար ու մի հոգսի, խնդիրների լաբիրինթոսում խճճված արցախցի դարդ ու ցավը ձեր ժողովները, ձեր տխմար թղթաբանություններն ու կերուխումերը չեն։ Նրանց աչքի առաջ ցուցադրաբար դուք Ամանորի քեֆի, ցնծության եք պատրաստվում` չհասկանալով, թքած ունենալով, որ հարյուր հազարից ավելի ձեր հայրենակիցներ դեռ ողբում են կորսված հայրենիքում սառը հողում հանգչող իրենց զավակների համար, որ հազարավոր մարդիկ ամեն օր ու ժամ պայքարում են իրենց երեխաների օրվա հացի եւ կյանքի համար։

Մարդիկ, կտոր մը մարդ եղեք, գրողը տանի։