Դպրոցական տարիներից գիտեինք իրար։ Բակոն նրա մականունն էր։ Անունը Բահատուր էր։ Զուգահեռ դասարաններում էինք սովորում։
Մինչ նախագահ դառնալը, երբ Արցախի ԱԱԾ պետն էր դեռ, ինքն էր ցանկացել, որ հանդիպենք։ Քաղաքականությունից ու այլ հարցերից զրուցել ենք, բայց այդ օրերին դեռեւս չգիտեի, որ Արկադի Ղուկասյանից հետո ինքն է Արցախի նախագահը դառնալու։ Այդ հարցերը պաշտոնական Երեւանում էին որոշում։
Մի քանի անգամ հանդիպել ենք նաև երբ Բակոն Արցախի ղեկավարն էր։ Դարձյալ քաղաքականությունից ու տարբեր խնդիրներից էինք զրուցել։ Հիշում եմ, որ այդ հանդիպումներից մեկի ժամանակ, 2011 թվականին էր, ես ակնարկել էի ԵԱԽՎ ամբիոնից Սերժիկի ելույթն ու ասել, որ էշություններ է դուրս տվել, ինչպե՞ս թե Ադրբեջանն իր ժողովրդին պատերազմի է պատրաստում, մենք` խաղաղության։ Ասել էի, որ այդ մասին արդեն գրել եմ իմ խմբագրած թերթում` որպես խմբագրական
Բակոն փորձել է պաշտպանել իր շեֆին, ասելով, որ այլ ենթատեքստ կա, շատերը ճիշտ չեն հասկացել։ Հակադարձել եմ, որ հենց այդպես էլ ասել է ու շատ էլ ճիշտ հասկացել են բոլորը։ Մեր հանդիպումների ժամանակ մեկ-երկու անգամ էլ քննադատել եմ նրա` Բակոյի կադրային քաղաքականությունը, մի քանի կոնկրետ անուններ նշել։ Զարմացած տեսքից հասկացել էի, որ մինչ այդ իրեն նման բան ասող չի եղել...
Բայց այլ բան եմ ուզում ասել։ Այսքանը հիշեցի, որպեսզի պարզ լինի, որ Բակո Սահակյանի հետ հաստատ ոչ ջերմ, բայց նաեւ ոչ թշնամական, սովորական հարաբերություններ ունեի։ Ու չնայած նրա իշխանության օրոք անձնապես տուժել եմ, երկու տարի անգործ էի մնացել, երբ մինչ այդ հենց իշխանություններից էին ինձ զանգում, աշխատանք, հանրապետսկան թերթի խմբագրի կամ ԿԳՄՍ փեխնախարարի պաշտոն առաջարկում ու ես մերժում էի։ Բակոյի եւ մյուսների վարած քաղաքականությունից, սխսլներից տուժել է նաև մեր երկիրը։ Իսկ ահա շատ ու շատ սրիկաներ, տականքներ շահել են և ոչնչից ամեն ինչ դարձել։ Վերջիններս այլ երկրներում լավագույն դեպքում ինչ-որ հիմնարկների միջին օղակներում սովորական աշխատող կարող էին լինել, ոմանք` ավելի համեստ պաշտոններում։ Բայց Բակոն նրանց նախարար, փոխնախարար ու շրջվարչակազմի ղեկավար էր դարձրել, վարչության պետերի ու զանազան փափուկ աթոռների նստեցրել։
Ես իմ գրառումներում ու տպագրած հոդվածում գրել եմ, որ ցավում եմ Բակոյի և մյուսների համար, որովհետև թշնամին, ազերին նրանց բանտարկել է, որովհետև հայ են, արցախցի են և Արցախի ղեկավարներն են եղել։ Այս տողերը գրելիս էլ իրոք ցավում եմ Բակոյի համար։ Իսկ ահա այն սրիկաները, ստահակները, որոնք Բակո Սահակյանի օրոք բարձր պաշտոններում էին հայտնվել, նախարարներ ու բարձրաստիճան կարեւոր դեմքեր էին դարձել, փողատեր, մի քանի բնակարանատեր էին դարձել, այսօր հայրենասիրական փուչիկներ են թռցնում ֆեյսբուքյան իրենց էջերում, բայց առայսօր բառ անգամ չեն գրել, ոչ մի ցավ չեն զգացել Բակոյի և մյուս ղեկավարների համար։ Մարդկանց համար, որոնք իրենց` այդ միջակություններին ու ոչնչություններին բարձր պաշտոններ էին նվիրել, և որոնք նրանց են պարտական ախոռից պալատներում հայտնվելու համար։
Կրկնում եմ` ցավում եմ Բակոյի և թշնամու բանտերում հայտնված մյուս բոլոր մեր հայրենակիցների համար, իսկ ահա ակնարկածս երախտամոռ, սրիկա ու տականք շանորդիների վրա թքած ունեմ, որոնք այսօր ֆեյսբուքում թառած, հոգսերի բեռից մտախոհ դասականի տեսքով նկարված, իրենց առնվազն Պլատոն ու Շեքսպիր երևակայելով, հայրենասիրական փուչիկներ են օդ թռցնում կորսված «դրախտային քաղցրաբույր» հայրենիքի մասին և լայքեր հավաքում։ Հենց այս սրիկաների մեղքով է նաեւ, որ պարարտ հող է ստեղծվել, որպեսզի իշխանության գան շատ ավելի ապազգային, ծախու եւ հրեշ իշխանություններ, քան նախկիններն էին։
«Հրապարակ օրաթերթ»
Комментариев нет:
Отправить комментарий