Սակայն, ոնց երևում է, Նոր տարուն մի օր մնացած, թե Շահրամանյանի, թե Արցախի երեսփոխանների կողմից ձեն-ձուն չկա։ Առաջինի` Շահրամանյանի մասին ոչինչ չեմ կարող ասել։ Նրան չեմ ճանաչում, նրան ոչ իրական կյանքում եմ տեսել, ոչ երազում։ Գաղափար չունեմ, թե նա ով է, ինչու եկավ, ինչու ստորագրեց և ինչու հրապարակավ ձայն չի հանում։ Արցախի ԱԺ-ի հարցում ամեն ինչ պարզ է։ Այս մարդկանց մի քանի հոգու կազմած ցուցակներով բերել են, անունները դրել պատգամավոր եւ բացատրել, որ ինչ ասեն, պիտի կատարեն։ Բայց քանի որ նրանց կոնկրետ բան չեն ասում, նրանք էլ կոնկրետ որեւէ բան չեն անում։ Ընդամենը պարտաճանաչ աշխատավարձ են ստացել, ինչ-որ որոշումներ կայացրել, անատամ հայտարարություններ արել, որոնք այդպես էլ ոչ մեկին պետք չեկան։ Անգամ ձայն չհանեցին, երբ պայմանավորված պատերազմով նրանց հայրենի երկրի 75 տոկոսը նվիերցին թշնամուն, ձայն չեն հանում նաեւ հիմա, երբ իրենց ողջ երկիրն են նույն պայմանավորվածությամբ հանձնել Ադրբեջանին։ Նրանք` Արցախի ԱԺ կոչվածն այդպես էլ քաղաքական գնահատական չտվեց վերջին երեք տարում կատարված հրեշությանն Արցախի հանդեպ։ Ընդամենը մեկ-երկու պատգամավոր ամբիոնից գերագույն մեղավորի անուն հնչեցրին, ու վերջ։
Արցախը լուծարելու մասին թղթի կտորը չեղարկելը կամ չչեղարկելը, թե ինչ է տալու Արցախին ու արցախցիներին, դժվար է ասել։ Փաստն այն է, որ Արցախն արդեն չկա, ծախված է։ Ալիեւ կրտսերն սյնտեղ ժամանակ առ ժամանակ ինքնազմայլված «քյանդիրբազություններ» է անում ու իրեն առնվազն Նապոլեոն Բոնապարտ երեւակայում։
Ցավն այլ է ու ցավն այն է, որ Արցախի կորուստը բացի շարքային արցախցիներից ու մի բուռ հայաստանցիներից, ոչ մեկին չի հուզում` ոչ հայ հին կամ նախկին իշխանավորներին, ոչ ռուսին, ոչ ամերիկացուն ու անգլիացուն, ոչ ճապոնացուն ու սինգապուրցուն։
Բայց ցավոք Արցախն իրոք ափսոս էր, ու ափսոս են հազարավոր շարքային արցախցիները, որոնց ճակատագրի վրա պարզապես թքել են ու դեն նետել։
«Հրապարակ օրաթերթ»
Комментариев нет:
Отправить комментарий