Բարև, կոլեգա

Շարքային հհկ-ական Գալուստ Շանմազյանը աշխատանքի շտապելիս, խռպոտ մի ձայն լսեց՝ «Բարև, կոլեգա»։ Շուրջը նայեց, ծանոթ դեմք չգտավ, իսկ մոտերքում, ծառի տակ մի շուն էր մեկնվել և թախծոտ աչքերով իրեն էր նայում։ Շանմազյանը մտածեց, որ այդ անհայտ «բարևն» իրեն չէր ուղղված, առավել ևս, որ մերձակայքում կոլեգայի դեմք չտեսավ։ Թերևս երկու կոլեգաներ իրար բարևել ու շտապել էին իրենց գործին։

Մի քանի օր հետո նույնը կրկնվեց՝ «Բարև, կոլեգա», և նույն անծանոթ դեմքերն ու քիչ հեռվում ծառի տակ պառկած թախծադեմ շունը։ Երրորդ անգամ երբ նույն փողոցով անցնելիս Գալուստ Շանմազյանը դարձյալ լսեց խռպոտ «Բարև, կոլեգա»-ն և շուրջը նայեց, նկատեց, որ մերձակայքում գրեթե մարդ չկա, իսկ շունը դարձյալ նույն ծառի տակից իրեն է նայում։

Երևի ինձ մոտ հալյուցինացիա է սկսվում,- մտածեց շարքային հհկ-ականը՝ շարունակելով ճանապարհը։

- Բարևիս էլ չես պատասխանում, կոլեգա,- լսեց Շանմազյանն ու այս անգամ զգաց, որ ձայնը գալիս է այն ծառի տակից, որտեղ շունն էր նստած ու իրեն է նայում։
- Ի՞նչ ես զարմացած աչքերդ պլշել։ Քեզ բարևում եմ, ձևեր ես թափում իբր ինձ չես տեսնում,- նույն խռպոտ ձայնով բառերը հստակ արտաբերեց ծառի տակ նստած շունը։

- Դու այդ ի՞նձ ես դիմում,- զարմացած հարցրեց Շանմազյանը։
- Չէ, Հռոմի պապին կամ Վալոդ Պուտինին եմ դիմում,- հեգնեց շունը,- բայց ոնց որ արդեն դու-ի անցար, դա լավ է։

- Ես ու դու ի՞նչ կոլեգա,- դժգոհեց հհկ-ականը։
- Պահո՜,- հիմա էլ փորձում ես վիրավորված ձևանալ։

- Այո՛։ Մենք ի՞նչ կոլեգա։ Ես մարդ եմ, դու շուն ես։ Ես կանոնավոր աշխատանք ունեմ, դու պարապ ծառի տակ մեկնված, ինձ նման արժանապատիվ մարդկանց վիրավորում ես։
Շունը սկսեց բարձրաձայն քրքջալ.
- Պա՜հ, կանոնավոր աշխատա՜նք, մա՜րդ, արժանապատվությո՜ւն... Չէ՜ մի, էշի պոզեր։ Կոլեգա, սկզբում բարևիս չէիր պատասխանում, հիմա էլ ինձ փորձում ես հիմարի տեղ դնել։

- Ես քո կոլեգան չե՛մ,- Շանմազյանը լրջորեն զայրացավ,- ավելի ճիշտ՝ դու իմ կոլեգան չես...
- Այստեղ մոտիկ սրճարան կա, կարող եմ մի բաժակ սուրճ և հյութ հյուրասիրել։ Նաև կարգին կզրուցենք՝ առանց էմոցիաների, ինչպես հավասարը՝ հավասարի հետ,- ասաց շունը։

- Դե, ռադդ քաշի՛ր, տխմա՛ր շուն,- զայրույթից Շանմազյանն արդեն կապտել էր։
- Արդեն ինձ վիրավորում ես։ Պա՜հ, չես ուզում, չեմ էլ հյուրասիրի,- շունն ակնհայտ նեղացել էր։- Էս ի՞նչ մարդիկ են, ուզում ես լավություն անել, քեզ կոպտում են։

- Բայց դո՛ւ սկսեցիր, դու ինձ «կոլեգա» անվանեցիր,- ասաց հհկ-ականը։
- Հո՞ քեզ գեներալ կամ Նապոլեոն Բոնապարտ չանվանեցի։ Ընդամենը ասացի այն, ինչ կա՝ մենք կոլեգաներ ենք...

- Այդ ինչպե՜ս։
- Մենք օրվա հացը նույն ձևով ենք վաստակում՝ մեր տերերին ծառայելով, նրանց քմահաճույքները կատարելով, քսմսվելով, մեր հնազանդությունը ամեն վայրկյան հայտնելով նրանց։ Դու՝ քո տիրոջը, ես՝ իմ տիրոջը,- ասաց շունը։- Իբր չգիտե՞ս այդ հասարակ բանը, կոլեգա։

Շանմազյանը կրկին կապտել էր։ Կարծես փորձում էր ինչ-որ բան ասել, բերանը բացուխուփ էր անում, բայց այնտեղից հոդաբաշխ ոչ մի բառ դուրս չեկավ։ Ավելին՝ ինչ-որ խռպոտ ձայներ էր հանում, որ նման էր այն նույն ձայնին, որն այդ մի քանի օրը լսվում էր ծառի տակից՝ «Բարև, կոլեգա»...