Բախտ ունես՝ երազանքներդ օդում կբռնես

Երջանկությունը ամենեցուն չէ, որ այցելում է։ Քաջ Նազարի ասած՝ բախտ է պետք։ Այն «քաղաքագետի» կոստյումով լևոն շիրինյանը բախտավոր աստղի տակ էր ծնվել. մանկությունից խեղճ տղան անհույս երազ ուներ՝ թուրքի շուն դառնալ։ Ու ահա օր ծերության նա ինքն էլ երջանիկ խոստովանեց, որ հասել է իր նվիրական երազանքին՝ զվարթ հայտարարելով, որ թուրքի շուն լինելն ավելի լավ է, քան օտար երկրի գործակալ լինելը։ Դրանով նա փաստեց նաև, որ թուրքն իրեն օտար չէ, հարազատ է, իսկ նրա շունը լինելը` մեծագույն երջանկություն... Եվ շուն դառնալու էվոլյուցիան շիրինյան լյովիկն այնպես փայլուն է իրագործել, որ երբ հայտնվում է փողոցում, երեխաներն աչքները պլշած նրան են նայում և, իրենց մայրիկների փեշը քաշելով, գոչում՝ մայրի՛կ, հլա նայիր, բուլդոգ քեռին է...

Ողջ անշուք կյանքի իր երազանքներն իրականություն է դարձրել նաև արաբաթ միրզոյանը։ Մինչև Շիմպանզեի թավշյա հայտնությունը խեղճ տղան աղիողորմ կլանչում էր՝ ձեր ցավը տանեմ, մարդիկ, օգնեք նվաստիս՝ մինչ օրս տելեվիզոր չունեմ... Ու ահա եկավ մեծն Շիմպանզեն և արաբաթ միրզոյանը ոչ միայն սեփական հեռուստացույց ունի, այլև այնքան փող է իրենով արել, կուտակել ու իրար վրա դիզել, որ կարող է հազարավոր ամենաթանկարժեք հեռուստացույցներ գնել, իրար գլխի տված շարել ու վրան բայաթի զլլացնել...

Դե, միայն այդ տղաները չեն, որ մեծն Շիմպանզեի շնորհիվ իրականություն են դարձրել իրենց երազանքները։ ՖԲ-ում պարապ-սարապ հորանջող ու զկռտացող այն տղան, որ ստատուսներ էր ցմբացնում ու թասընկերներ որոնում՝ պարապությունը օղի-մողիներով լցնելու, ոչ ավել-ոչ պակաս, նախարար է դառել։ Ասում են վերջերս մի պահ վատացել է նա, բայց դե, մեր մեջ ասած, իսկ ե՞րբ է լավ եղել...

Է՜հ, բախտի տերը մեռնի։ Ի՜նչ հրաշքներ ասես, որ չի գործում։ Դե, Շիմպանզեի մասին չեմ խոսում։ Գեղցի փսլնքոտ գյադան, որ փողոցներն ընկած, պատվերով հոդվածներ էր գրում՝ իր հուրի-փերի անլվա կողակցին ու նրա արտադրած բոշայաճտերին պահելու համար, հիմա մատի վրա մի ողջ երկիր է պար ածում և խաղ ու պարով վերացնում...

Երազանքներին հասնելու համար բախտ է պետք ու միայն բախտ։ Խելք-մելք, դիպլոմ-միպլոմ՝ սաղ հեչ բաներ են։ Հայաստանում այդ ամենն անարժեք զիբիլ են՝ բախտի համեմատ...