02.03.2014

Փոքրիկ պատմություն


Պուրակում բազում ծառ ու ծաղիկների մեջ վարդի մի գեղեցիկ թուփ կար։ Գեղեցիկ այդ վարդաթփի մեջ, սակայն, մեկն ավելի էր առանձնանում իր գրավչությամբ։ Այն կարծես իր մեջ խտացնում էր լավագույն այն ամենը, որ ունեին իր բոլոր քույր-վարդերը։

Մարդիկ անցնում էին վարդաթփի մոտով, զմայլված երկար նայում բնության հրաշքի ամենակատարյալ ստեղծագործությանը, որ ալվան իր թերթիկներով այնպես էր ժպտում անցորդներին, ասես նրա յուրաքանչյուր թերթիկի մեջ փոքրիկ արեգակներ էին ճաճանչում։

Մարդիկ անցնում էին սքանչելի վարդերի մոտով և հիանում։ Ոմանք երկյուղածությամբ մոտենում էին արևի տակ հուրհրատող ծաղիկներին, գեղեցիկ մի վարդ պոկում և, կրծքներին սեղմած, գոհ ու երջանիկ հեռանում։ Դրանից վարդաթուփն ամենևին չէր տուժում. այնքա՜ն շատ էին ալվան վարդ-քույրերը։

Ոչ ոք, սակայն, չէր համարձակվում մոտենալ իր գեղեցկությամբ բոլորից տարբերվող հրաշք ծաղկին։ Ո՞վ կհամարձակվեր դիպչել գեղանի թագուհուն։ Մարդիկ մինչևիսկ չէին համարձակվում նման բան մտածել։ Նման բան մտածելն անգամ սրբապղծություն էր թվում։

Հետո, երբ արեգակը կամաց-կամաց դեպ արևմուտք էր սահում, մարդկանց միջից դուրս եկավ հիմար ժպիտը դեմքին մեկը, մոտեցավ թփին, պոկեց հրաշք ծաղիկն ու, քրքջալով, հեռացավ՝ իր թիկունքում թողնելով անսպասելիությունից ու վիրավորանքից քար կտրած մարդկանց։ Հետո նա մի քանի անգամ հոտ քաշեց ծաղկից և մի կողմ նետեց այն...

Օրն ասես հանկարծ մթնեց։ Մյուս բոլոր վարդերն ու ծաղիկները չքնաղ ասես խամրեցին և տխուր կախեցին գլխիկներն իրենց...

Այդ օրը հրաշք մի ծաղիկ մեռավ։ Այդ օրը պուրակում գտնվող մարդկանց մեջ մի շատ մեծ ու թանկագին բան սպանվեց...
Փետրվար, 1998 թ.

Комментариев нет:

Отправить комментарий