Ոտնահետքեր

- Լյա՜, լյա-լյա-լյա՜,- երգում էր փոքրիկ մի աղջնակ։

Շուրջը 8-9 տարեկան երեխաներ են. պահմտոցի են խաղում։ Քիչ այն կողմ 11-12 տարեկան 5-6 տղա ֆուտբոլ են խաղում։ Իսկ երեքամյա այդ փոքրիկը մեն-մենակ նստել բակում թափված փոքրիկ մի ավազաթմբի մոտ, ավազի վրա տիկնիկ է սարքում ու երգում.
- Լյա՜, լյա-լյա-լյա՜...

Ասես չի նկատում ոչ մեկին։ Իր խաղով տարված, այնպես զնգուն ու գեղեցիկ է երգում, կարծես ողջ աշխարհում ինքն է միայն ու ավազի վրա սարքած իր տիկնիկը։
- Լյա՜, լյա-լյա-լյա՜...

Մարդիկ են գնում-գալիս։ Մեկը՝ շուկայից, մյուսը՝ աշխատանքից է վերադառնում, երրորդները նոր են տնից դուրս գալիս։ Իսկ փոքրիկ աղջնակն ավազաթմբի մոտ նստած, ոչ մեկին չի նկատում, տիկնիկ է սարքում և երգում.
- Լյա՜, լյա-լյա-լյա՜...

Շրջապատի աղմուկից և ամեն ինչից վերացած, այնպես ինքնամոռաց, այնպես զվարթ ու զնգուն է թնդացնում իր «Լյա՜, լյա-լյա-լյա՜»-ն, որ այդ պահին աշխարհում ամեն ինչ գեղեցիկ ու վեհ, ազնիվ ու մաքուր էր թվում։
- Լյա՜, լյա...

Փոքրիկի  ձայնը  հանկարծ  ընդհատվեց  երկրորդ «լյա»-ի վրա։ Աստված իմ. ի՞նչ պատահեց։ Վազեցի պատշգամբ։ Փոքրիկն անշարժ նստել ավազաթմբի մոտ, նայում էր բակով անցնող 12-13 տարեկան երկու տղայի հետևից։ Պարզ ու վճիտ աչիկներից արցունքի կաթիլներ էին գլորվում, իսկ ավազաթմբի վրա, ուր քիչ առաջ տիկնիկն էր, զույգ ոտնահետքեր էին մնացել...

Այդ րոպեին ես ամեն ինչ կտայի, որ այդ ոտնահետքերը միայն ավազի վրա լինեին մնացած...

Հուլիս, 1998 թ.