14.07.2020

Արքա Աղվեսը շարունակում էր խրախճանքը, իսկ Անտառակի վրա սև ամպեր էին կուտակվում


Վիշապ օձի գահակալությունից հետո Անտառակի թագավորի գահի համար պայքարը շարունակ թեժանում էր, տարբեր կենդանիներ էին հայտնվում գահին, բայց Վիշապ օձի հիմնադրած սրիկայապետությունը դրանից չէր փոխում էությունը։ Շարքային կենդանիները շարունակում էին վատ ապրել, իշխող «էլիտան» անշեղորեն հարստանում էր, շարքայինները՝ անշեղորեն աղքատանում, իսկ կենդանիների մի մասը ստիպված լքում էր Անտառակը, արտագաղթում այլ անտառներ։

Կենդանիների համբերության բաժակը լցվել էր հատկապես այն բանից հետո, երբ Դոդոշը որոշեց երրորդ ժամկետով մնալ իշխանության ղեկին։ Դրանից հիանալի օգտվեց Վիշապ օձի ամենաաչքաբաց սանիկ խորամանկ Աղվեսը, որ հիանալի տիրապետում էր իր ուսուցչի ճարտասանական արվեստին, խորամանկությանը, նենգությանն ու բոլորի աչքին թոզ փչելու արհեստին։ Նա մի ուսապարկ դրեց մեջքին, վրան գրեց՝ «Խոստումների պարկ» և սկսեց չափչփել, շրջել փողոցներն ու մյուս բոլոր կենդանիներին համոզել, որ պայքարի ելնեն Դոդոշի դեմ ու այդ անիրավից ազատեն երկիրը։ Հընթացս Աղվեսը խոստումներ էր հանում իր ուսապարկից և շաղ տալիս աջ ու ձախ…

Կենդանիներն Անտառակում Աղվեսի գլխավորությամբ ոտքի ելան, Դոդոշին հեռացրեցին գահից ու տեղը նստեցրին Աղվեսին։ Սա այդ պրոցեսի անունը դրեց «Քայլի հեղափոխություն», իր կոշիկը հռչակեց այդ հեղափոխության խորհրդանիշ, պահ տվեց Ազգային թանգարանին, իսկ ինքը հագավ նախկին արքա Դոդոշի կոշիկները, նրա կոստյումը, կապեց նրա փողկապը և գործի անցավ։

Նոր գահակալ Աղվեսը գիտության նախարար կարգեց մեծագլուխ Կրիային, առողջապահության ոլորտը տվեց Կոբրա օձին, սեքսոլոգ Սիրամարգին նշանակեց սոցապ նախարար, Այծին՝ ազգային ժողովարանի ղեկավար, նոր ոստիկանապետ ու այլ ղեկավարներ նշանակեց իր շրջապատից, խոստումների ուսապարկը հանեց, 180 աստիճանով շրջեց ու նորից հագավ և բոլոր կենդանիները զարմանքով նկատեցին, որ այս անգամ նրա վրա գրված է՝ «Ստերի պարկ»։

Կենդանիների ապշանքը տեսնելով, Աղվեսը բազմանշանակ ժպտաց։ «Սիրելի հպարտ հայրենակիցներ, ես բոլորիդ սիրում ու պաշտում եմ, գահին նստած օրվանից ոչ մի րոպե աչք չեմ փակում, միայն ձեր մասին եմ մտածում,- ասաց Աղվեսն ու շարունակեց։- Հանուն ձեր երջանիկ ապագայի, «Քայլի հեղափոխությունը» նախկին հնացած արժեքները փոխարինելու է նոր արժեքներով, և այսուհետ մեր նշանաբանն է լինելու՝ «Ոչ մի արժեք»։ Մենք դեն ենք նետելու նաև իր դարն ապրած հին բարոյականությունն ու փոխարենը բարձրագույն բարոյականություն ենք հռչակելու Անբարոյականությունը։ Կորչի նաև ճշմարտությունը, այդ դառն ու ծանր գլխացավանքը, կեցցե՛ն սուտն ու կեղծիքը։ Ես ամեն օր ձեր աղքատ գլուխները լցնելու եմ գեղեցիկ ստերով և դրանք այնպես են ծլարձակելու ձեր հպարտ գլուխներում, ինչպես հատիկը՝ գոմաղբի մեջ…»։

Կենդանիները բերանները բաց լսում էին իրենց նոր կուռքին և ծափահարում՝ ոգևորված նոր կյանքի լուսաճաճանչ երազներով։
Աղվեսի երազանքն իրականացել էր։ Նա արդեն գահի վրա էր, նա արդեն արքա էր դարձել, բայց հակառակ նրա մեծ ախորժակին, Անտառակում ուտելու և թալանի համար գրեթե բան չէր մնացել։ Նախկինները հիմնավորապես թալանել էին ամեն ինչ, սեփականաշնորհել ամեն ծառ ու թուփ։ Բայց դա ամենևին չընկճեց Աղվեսին, նա ձերբակալել էր տալիս հարուստ ու օլիգարխին, գրպանները թափ տալիս և ազատ արձակում։ Միաժամանակ տիկին Աղվեսուհին պոչի սանրվածքը փոխել, հիմնադրամներ էր բացել, որին ամեն ամիս մուծումներ էին անում «հին գայլերը»։

Հետո հերթը հասավ շարքային կենդանիներին։ Սկսեցին հիմնավորապես մաքրազարդել նաև նրանց գրպանները՝ դրա համար հորինելով հարկերի նորանոր տեսակներ՝ օդահարկ, շնչահարկ, քայլելահարկ, քնահարկ, արթնանալահարկ, ջուրխմելահարկ, մազսանրելահարկ և այլն։ Աղվեսն ու նրա շրջապատը օրեցօր, ժամ առ ժամ հարստանում էին, իսկ Անտառակի շարքային բնակիչները, մյուս բոլոր կենդանիներն օրեցօր, ժամ առ ժամ աղքատանում։ Ժողովարանի նախագահ Այծն արդեն հղփացել ու իրեն փոխարքայի պես էր պահում, նրա կողակցի հետևից մի խումբ ոչխար էր գնում՝ պոչը բռնած, որ հանկարծ այն չդիպյի գետնին։ Առողջապահության նախարար Կոբրա օձը կենդանիներին ոչնչացնելու և իբր կենդանիներին բուժելու նպատակով նոր մահաբեր դեղերի բիզնեսով էր զբաղվում։ Գիտության նախարար մեծագլուխ Կրիան Անտառակի պատմության առարկան դեն էր նետել ուսումնական ծրագրերից և փոխարենը մատղաշ կենդանիներին իրար հետ կենակցելու դասեր էին տալիս ու բացատրում, որ ուղտը կարող է ամուսնանալ ջայլամի, մողեսը՝ քարայծի, խլուրդը՝ նապաստակի հետ և այլն։

Աղվեսը քանդել էր տալիս այն ամենը, ինչ իր նախորդների օրոք դեռ կանգուն էր մնացել։ Նա օրը մի քանի անգամ ճառ էր ասում իր հպատակների համար և բացատրում, որ իրեն չենթարկվող հակա-ներին ծեփել է տալու ծառին կամ նմաններից կոտլետ է սարքել տալու։ Տիկին Աղվեսուհին ամեն ժամ հագուստ էր փոխում և իրեն Տիեզերքի թագուհի երևակայում…

Մի օր էլ լուր տարածվեց, որ հարևան Գիշատիչ անտառը հարձակվել է Անտառակի վրա։ Անտառակի քաջ մարտիկները կասեցրել էին թշնամուն, հակառակորդին ետ էին շպրտում սահմաններից, իսկ Աղվեսն ասես գետնի տակ էր անցել։ Հայտնի չէր, թե ինչ ծակ էր մտել և նրանից ձեն-ձուն չկար…

Երբ ամեն ինչ բարեհաջող ավարտվել էր արդեն, թշնամին ծեծված ետ էր շպրտվել, Աղվեսը կրկին հայտնվեց, ճառով դիմեց իր հպատակներին և հայտարարեց, որ ինչպես այս անգամ, ինքը երբեք թույլ չի տա որևէ ոտնձգություն իր երկրի վրա, և կեցցե՛ն Անտառակի քաջ մարտիկները։

Հավաքված կենդանիներն ուրախ բացականչեցին՝ «Կեցցե՛ մեր քաջ և իմաստուն Աղվեսը, աղվես ունենք, աշխարհը չունի, երկար կյանք նրան՝ մեր լուսապայծառ արքային և նրա լուսաթագ կողակցին»…

Այդ ընթացքում Անտառակի բնակիչների մի մասն աստիճանաբար լքում էր հայրենի անտառը, ոմանք էլ մտմտում են, թե ինչպես ճանապարհածախսի միջոցներ գտնեն։ Աղվեսն իր կողմնակիցների հետ շարունակում էր քեֆ ու խրախճանքը, իսկ Անտառակի վրա նորանոր սև ամպեր էին կուտակվում։