ՊԱՏԵՐԱԶՄԸ ՉԿԱՐՈՂԱՑԱՎ ԿՈՏՐԵԼ ՆՐԱՆՑ...

Մորեղբորս տղան տեսաժապավեն էր դիտում, արցախյան պատերազմի տարիներին նկարահանված տեսաժապավեն: Իրենց ջոկատի տղաներն են: Նայում ու մտքով տեղափոխվում էր այն տարիները... Տղաներից շատերին անձամբ ես էլ գիտեի, մի քանի երիտասարդներ արդեն չկային, զոհվել են... Տղերքը տեսախցիկ էին հաջողացրել և հիմնականում նկարել իրենց հանգստի ժամերին, երբ կատակում են, երգում, մաքրում հրազենն ու դեսից-դենից զրուցում: Հետո սկսեց երգել անծանոթ մի երիտասարդ: Եվ այնքա՜ն լավ, այնքա՜ն սքանչելի էր երգում, լավ օրերի որքա՜ն քաղցր հուշ ու կարոտ կար այդ երգում.
Կարծես գինովցա, պարտեզը իջա,
Աղվորիկ աղջիկ մը տեսա:
Ես ապշած մնացի, անունը հարցուցի,
Անունը, ասավ ինձ, կկոչվի Գեղուհի աղջիկ...
Հարցրի, թե ով է այդ երիտասարդը, ասաց՝ Աշոտն է, թիֆլիսահայ է: Եկել, կամավոր զինվորագրվել է մեր ջոկատում...
- Հետո՞,- հարցրի,- հետո ի՞նչ եղավ այդ տղան...
- Պատերազմից հետո ուզում էր մնալ Արցախում: Շուշիում էր հաստատվել, երկար ժամանակ փորձում էր աշխատանք գտնել, տունուտեղ դնել... Բայց այդպես էլ ոչինչ չստացվեց:  Մի քանի անգամ տեսա նրան: Աչքերի նախկին փայլը չկար, հոգնած էր, հիասթափված: Վերջին անգամ երբ տեսա, թեթևակի խմած էր... Հետո թողեց, գնաց: Այլևս չեմ տեսել նրան...
Աշոտի՝ այդ երիտասարդի երգը ձայնագրել ու պահում եմ ինձ մոտ: Հաճախ եմ դիտում այն, լսում  թիֆլիսահայ անծանոթ տղայի երգն ու ամեն անգամ մտածում. հետաքրքիր է, այն տարիներին որքա՜ն աշոտներ կային, որոնց թուրքը, պատերազմը չկարողացավ ծռել, չկարողացավ կոտրել նրանց: Եվ նրանք հաղթեցին թուրքին ու պատերազմին... Պատերազմը վերջացավ, խաղաղություն հաստատվեց մեր լեռնաշխարհում, ստեղծեցինք ազատ ու անկախ մեր պետությունը, և այդ տղաներից շատերը, որոնց պատերազմը չկարողացավ կոտրել, որոնք պողպատի պես ամուր ու պինդ էին, ծղոտի պես մեկ-մեկ կոտրվեցին ու ցիրուցան եղան...