ՄԵՐՕՐՅԱ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ

ՀՀ շարքային, սովորական մի քաղաքացի գնում է Ամենաբարձրյալի մոտ։
- Տեր իմ, քո օգնությունն եմ հայցում,- ասում է։
- Ի՞նչ է պատահել, որդյա՛կ։

- Տղայիս համար չեմ կարողանում աշխատանք գտնել։ Խնդրում եմ օգնես։
- Դիպլոմ-միպլոմ ունի՞։

Քաղաքացին զարմանքով նայեց պատկառելի ծերունուն։
- Տեր իմ, մեզ մոտ հիմա ո՞վ չունի դրանից... Ունի, բայց ապուշ է։
- Լրի՞վ։

- Հա։ Անհուսալի՛։ Դրան գումարած՝ բարձրագույնում սովորելու ժամանակ երկրորդ հարկից գլխիվայր ընկել է...
- Գլուխը հո չե՞ն վիրահատել, մեջը բամբակ-բան խցկել։

- Չէ։ Բայց ընկնելուց եղած-չեղած խելքը թռցրել է,- պատասխանեց քաղաքացին։
- Այդպես էլ է պատահում, որդյակ,- Ամենաբարձրյալը ակնոցը հանեց և սկսեց հոգնած աչքերը տրորել։

- Տեր իմ, եթե այդ բանի, այդ զահրումարի, այսինքն՝ ուղեղի տեղ բամբակ լիներ ճխտած, ավելի հարմար գործ կգտնվե՞ր...
- Հա։ Ոստիկանությունում թափուր տեղեր կան... Բայց, ինչպես ասում են, վերադառնանք մեր ոչխարներին։ Քո այդ տղան նյութապաշտական հակումներ ունի՞։

- Չէ, ի՞նչ ես ասում։ Էդ հարցում էլ է դմբո։ Օրերով մեկնվում է բազմոցին և զառանցում. «Մաֆիան անմահ է... Հայաստանը դարձնենք ծաղկուն Սիցիլիա... Մորը դանակահարելու և քրոջ որդուն առևանգելու համար սրոկ են տվել... Գրպանի փողը պրծել էր, որոշեց բանկ թալանել»... և նման հիմարություններ։
- Պարզ է։ Իսկ տերերին կարո՞ղ է հնազանդորեն, շան պես ծառայել։

- Ձե՞զ...

- Չէ՛, որդյակ։ Նախ՝ ես «տերեր» չեմ, ես եզակի եմ, և երկրորդ՝ խոսքը ձեր երկնային տերերի մասին է, որ գլխներիդ նստած՝ քշում են...

- Ներող եղեք, Ամենակարող։ Ինչ մնում է մեր տերերին շան պես ծառայելուն, ո՞ւր է թե այդքան խորաթափանցություն ունենար։ Նրա դատարկ գխում միայն ինքն է. ոնց-որ ինքնասիրահարված փքված հնդկահավ լինի...
- Լավ, դա էլ հասկացանք։ Կուղարկենք ձեր հայկական հեռուստատեսությունում սերիալների համար սցենարներ կգրի։

- Տեր իմ, բայց տակից դուրս կգա՞։ Այսինքն կկարողանա՞ աշխատել։ Կընդունե՞ն...
- Անմիջապե՛ս։ Այնտեղ իր նմաններից մի դյուժին կան, իրար հետ լեզու կգտնեն։ Ինքը սերիալի համար ախմախ բաներ կգրի, նրանք կինո կսարքեն...

Քաղաքացին ուրախացավ։ Ամենաբարձրյալի աջը համբուրեց, շնորհակալություն հայտնեց, բայց երբ ուզում էր դուրս գալ, վերջին պահին հանկարծ ինչ-որ բան հիշեց և ոտքը կախ գցեց.
- Ամենակարո՛ղ, եթե նյութապաշտ լիներ և, ինչպես ասում են, հնազանդ, ստրուկի պես ծառայեր իր տերերին, ի՞նչ աշխատանք կարող էր ստանալ,- հարցրեց։

- Ձեր Հայաստան երկրում կարող էր առնվազն նախարար աշխատել...
Քաղաքացին գլուխ տվեց և դուրս եկավ Ամենաբարձրյալի մոտից։ «Ափսո՜ս, շան տղան որ էդ զիբիլներից ունենար, մեր դեմ խաղ չէր լինի,- քթի տակ մրթմրթաց նա։- Բայց դե, մեր մեջ ասած, Հայաստանի հեռուստատեսությունն էլ մեր դմբոյի համար վատ տեղ չէ...»։

ՎԱՐԴԳԵՍ ՕՎՅԱՆ
8.03.12