Մի անծանոթ աղջկա

Ստեփանակերտի երթուղային ավտոբուսներում ու միկրոավտոբուսներում վերջերս գրություններ են փակցրել՝ «Խնդրում ենք յուրաքանչյուրը մուծի միայն իր փոխարեն»։

Ամեն անգամ կարդալով այն, հիշում եմ այդ գրությունների երևան գալուց մի շաբաթ առաջ ավտոբուսում նստած անծանոթ այն աղջկան, որ իջնելուց առաջ շրջվեց ու ասաց. «Դուք չմուծեք...»։

Ինձնից երկու նստատեղ առաջ էր նստած նա, դեմքը չէի տեսնում։ Միայն հիշում եմ, որ մտքերով տարված էի, կանգառներից մեկում այդ աղջիկը շրջվեց ու, գեղեցիկ ժպիտը դեմքին, ասաց. «Դուք չմուծեք, ձեր տեղ ես մուծելու եմ»։ Մտածեցի, որ ինձնից առաջ կամ ետևում գտնվող մարդկանց է վերաբերվում։

Նայեցի՝ ինձնից առաջ նստատեղերը դատարկ էին։ Հետ նայեցի, մի տղամարդ էր միայն նստած։ Հարցրի՝ այն աղջիկը ձե՞զ էր դիմում։ Պատասխանեց. «Չէ, ես իրեն չեմ ճանաչում։ Կարծում եմ, ձեզ դիմեց...»։

Մի ակնթարթ տեսա այդ աղջկա ժպիտն ու հայացքը, բայց չէի ենթադրում, որ ինձ էր ուղղված։ Հետո միայն կասկածեցի, երբ ավտոբուսից իջել էր արդեն։ Ու այդպես էլ չհասցրի շնորհակալություն հայտնել։
Մինչև հիմա ցավում եմ դրա համար։ Ներիր, անծանոթ աղջիկ...