ՏՂԱՆ ԵՎ ՈՍԿԵԶՕԾ ԱՐԿՂԻԿԸ

Տղան սովորում էր չորրորդ կուրսում, աղջիկը՝ երկրորդ, բայց նա աղջկանից մեծ էր վեց տարով։ Նա վաղուց ավարտած կլիներ ինստիտուտը, եթե չլիներ պատերազմը, որ նրանից խլել էր հինգ, իսկ իր ասելով, մի հարյուր տարի։
Աղջկան ծանոթացել էր երկրորդ կուրսեցիների կազմակերպած երեկոյի ժամանակ։ Նրան պարի է հրավիրել, այնուհետև սկսել են հաճախակի հանդիպել։

Ձմռան մի երեկո, երբ նրանք զբոսնում էին քաղաքի ծայրամասում գտնվող, ասես բոլորից լքված ու մոռացված պուրակում, աղջիկն ասաց.
- Ես ուզում եմ, որ դու պատմես քո մասին։
- Է՜հ, ես շատ եմ պատմել իմ մասին։
- Չէ, դու միշտ ուրիշների մասին ես պատմել։ Քո մասին պատմիր։
- Չգիտեմ ինչ պատմեմ։
- Միևնույն է, դու լավ ես պատմում։ Ինչ ուզում ես, պատմիր։

- Ես քեզնից վեց տարով մեծ եմ։ Երբ ես վեց տարեկան եմ եղել, դու դեռ աշխարհում չկայիր։
- Երբ դու վեց տարեկան ես եղել, ես արդեն ինչ-որ տեղ կայի,- աղջիկը ծիծաղեց։- Ի դեպ, վեցն իմ սիրած թիվն է։
- Ասում են՝ վեցը սատանայական թիվ է։ Դու սատանա՞ ես...
- Երևի,- աղջիկը նորից ծիծաղեց,- իսկ դու հավատո՞ւմ ես աստծո և սատանայի գոյությանը։
- Իմ կարծիքով, աստված և սատանան մարդու մեջ են լինում։ Երկնքում ոչինչ չկա։ Մոլորակներ են միայն ու բազմաթիվ աստղեր, որոնց նայում են բանաստեղծներն ու ռոմանտիկները և երազում։

- Դո՞ւ էլ ես երազում։
- Շատ վաղուց, մի հազար տարի առաջ, հիշում եմ, ես պառկում էի մեր բակում գտնվող խնձորենու տակ, ճյուղերի արանքից նայում կապու՜յտ-կապույտ երկնքին և երազում։ Ինձ թվում էր, թե երբ ես մեծանամ, իմ բոլոր երազանքները կսկսեն իրականանալ։ Հետո, երբ մեծացա և ավարտեցի դպրոցը, իմ ձեռքին զենք էր... Բայց իմ երազանքներում պատերազմ և զենք չկար։ Հետո... Ես չեմ ուզում այդ մասին պատմել...
- Չէ, պատմիր, հետո ի՞նչ էիր անում։
- Հետո կռվում էի... Բայց ավելի լավ է, դու պատմիր քո մասին։
- Է՜հ, հետաքրքիր բան չկա, իսկ ձերոնք ի՞նչ են անում։
- Ես ոչ ոք չունեմ, մայրս է միայն...

- Իսկ ես շատ հարազատներ ունեմ՝ հայր, մայր, երկու եղբայր և երկու քույր, եղբոր և քրոջ որդիներ...
- Դա շատ լավ է,- ասաց տղան։
- Ձանձրալի է։ Ամեն օր մեր տանը այնպիսի աղմուկ, վայնասուն է լինում, ասես կենդանաբանական այգի լինի...
- Ես սիրում եմ փոքրիկ երեխաներին։
- Բայց երբ նրանք աղմկում են, դառնում են անտանելի։ Երբեմն ուզում եմ մի լավ ծեծել նրանց։
- Իսկ դու չե՞ս մրսում,- հարցրեց տղան։
- Չէ։

- Ձեռքդ տուր, տեսնեմ,- նա բռնեց աղջկա ձեռքը,- բայց ձեռքդ սառն է, դու մրսում ես։
- Չէ, իսկապես ես չեմ մրսում։ Ձեռքերս միշտ սառն են լինում։
- Թող տաքացնեմ,- աղջկա ձեռքը տղան մտցրեց իր բաճկոնի գրպանը և ամուր սեղմեց։
- Այդպես ինձ համար լավ է,- ասաց աղջիկը։
- Ինձ համար էլ,- տղան մտածեց, որ կյանքում առաջին անգամ իր ափի մեջ աղջկա ձեռք կա՝ սառն ու փխրուն, անչափ հաճելի ու հարազատ։

Նրանք շարունակում են քայլել ոտքերի տակ հաճելիորեն ղրթղրթացող փափուկ ձյան վրայով, և չնայած ձմեռ էր, ցուրտ երեկո, աշխարհը թվում էր անսահման գեղեցիկ և կարծես շուրջբոլոր, չգիտես որտեղից, զարմանալիորեն տաք ու պայծառ այնպիսի մի լույս էր ճառագում, որ աղջիկը մի քանի վայրկյան փակեց աչքերն ու մտածեց, որ երբեք իր մեջ այդքան ջերմություն չի եղել։
- Դու էլ փակիր աչքերդ,- ասաց աղջիկը։ Տղան փակեց աչքերը։- Իսկ հիմա կանգնիր, բայց աչքերդ չբացես։

Երկուսով կանգնեցին։ Իր դեմքին շատ մոտ տղան զգաց աղջկա շունչը։ Հետո շուրթերի վրա զգաց նրա բույրն ու նրան սեղմեց կրծքին։
Աղջկան տուն ուղեկցելուց հետո տղան մտածեց, որ ահա, վերջապես, իր կյանքում կատարվում է կարևոր մի բան, որին ինքը սպասել է մի ամբողջ հինգ, տասը կամ հարյուր տարի։

* * *
- Ես սիրում եմ գարունը,- ասաց տղան,- լսո՞ւմ ես թռչուններն ինչպես են երգում։ Աշխարհն ասես արթնացել է ձմռան տևական քնից։
- Այստեղ շատ լավ է։ Նայիր,- աղջիկը մատնացույց արեց ոչ հեռվում երևացող քաղաքը,- որքան մոտ է թվում։ Բայց մենք մի ժամվա ճանապարհ ենք անցել, չէ՞։
- Ըհը, մոտ մի ժամ կլինի, որ քաղաքից դուրս ենք եկել։
- Դու այստեղ էլի՞ ես եղել։
- Շա՜տ։
- Ո՞ւմ հետ։
- Գեղեցիկ աղջիկների...
- Գիտեմ, որ ստում ես։
- Մենակ, երբեմն էլ՝ ընկերներով։
- Մենակ ի՞նչ էիր անում։

- Ինձ համար զբոսնում էի, ինչպես պուրակում, երբեմն բարձրանում այն բարձր սարը, իսկ երբ հոգնում էի, մեկնվում էի կանաչ խոտերի մեջ և, երկնքում ճախրող բազեի թռիչքը դիտելով, երազում։
- Ի՞նչ էիր երազում։
- Օ՜, շատ բան էի երազում։ Իմ երազներում դու էլ կայիր, չնայած այն ժամանակ ես քեզ դեռևս չէի ճանաչում։ Բայց դա շատ առաջ էր, մինչև պատերազմը։
- Համբուրիր ինձ,- կիսադեմով դեպի տղան, կապտականաչ հորիզոնի ուղղությամբ ինչ-որ տեղ նայելով, ասաց աղջիկը։

Տղան սկզբում շոյեց նրա վարսերը, թեթև շառագունած այտերը, դեմքը կամաց շրջեց դեպի իրեն և երկար, շատ երկար համբուրեց աղջկան։ Աղջիկը ողջ ուժով սեղմվեց նրան՝ զույգ ձեռքերով ամուր գրկելով տղային։
Կապույտ երկնքում մի բազե էր դանդաղ ճախրում՝ թևերը լայն տարածած։ Մի քանի մեծ պտույտներ անելով երկնի լազուրում, թևերը մի քանի անգամ թեթև թափահարեց և անհետացավ մոտակա սարի հետևում։ Ներքևի անտառակում թռչուններն ուրախ համերգ են սկսել։ Գարնան արեգակը կապտա-կաթնագույն երկնքում ավելի բարձր դիրք է գրավել։

Տղան նստել էր գետնին, աղջիկը պառկել էր՝ գլուխը տղայի ծնկներին։
- Ոնց-որ փոքրիկ երեխա լինես,- ասաց տղան։
- Ինձ համար մի բան պատմիր։
- Իսկ գուցե օրորոցային երգեմ՝ քնես։
- Չէ,- աղջիկը ծիծաղեց,- մի հեքիաթ պատմիր։
- Շատ վաղուց, մի հազար տարի առաջ, երբ փոքր էի, սիրում էի հեքիաթներ կարդալ։
- Մեկը պատմիր։
- Ի՞նչ պատմեմ,- տղան փորձեց ինչ-որ բան հիշել։- Մի փոքրիկ տղա է լինում...

- Փոքրիկ, այսինքն՝ քանի՞ տարեկան,- հարցրեց աղջիկը։
- Երևի մի 9-10 տարեկան։
- Չէ, շատ փոքր է, թող մի քիչ մեծ լինի։
- Լավ, 12 տարեկան։
- Թող ավելի մեծ լինի։
- Փոքրիկ սատանա, եթե խանգարես, չեմ պատմելու։
- Լավ,- աղջիկը ծիծաղեց,- այլևս չեմ ընդհատելու։
- Ուրեմն, փոքրիկ այդ տղան սիրում էր երազել և ամեն օր սպասել մի ինչ-որ լավ, շատ լավ բանի։ Նա չգիտեր, թե այդ լավ բանն ինչ է, բայց շարունակ սպասում էր։

Մի օր, երբ նա իր հոր հետ խանութ էր գնացել, այնտեղ ոսկեզօծ փոքրիկ մի արկղիկ տեսավ։ Նա ապշեց գեղեցիկ այդ արկղիկի փայլից և մտածեց մի օր անպայման գնել այն։ Ցուցափեղկի տակ գտնվող բոլոր իրերից ամենաթանկն այդ արկղիկն էր, և տղան սիրտ չարեց հորն ասել իր ցանկության մասին։ «Բայց մի օր հորս կասեմ, որ գնի»,- մտքում որոշեց տղան։ Սակայն այդ մի օրն այլևս չեկավ. հաջորդ օրը հայրը զոհվեց ավտովթարից... Հոր մահով տղայի երազներից շատ թանկագին մի բան հեռացավ...

Անցավ մի տարի։ Մայրը փող էր տալիս տղային՝ դպրոցում կարկանդակ ու թխվածք գնելու համար, բայց ամեն անգամ փողի կեսը նա պահում էր իր մոտ։ Տղան երբեմն գնում էր այդ խանութը, ստուգելու՝ ոսկեզօծ արկղիկն այնտե՞ղ է, թե՞ ոչ։ Եվ ամեն անգամ նա հրճվանքով տեսնում էր, որ այն դեռևս իր տեղում է։
Նա արդեն այնքան փող ուներ, որ կարող էր գնել ոսկեզօծ արկղիկը։ Ողջ գիշեր չքնեց... Էհե՜յ, սատանա, դու արդեն քնե՞լ ես...
- Չէ,- աղջիկը բացեց աչքերը,- լսում եմ, հետաքրքիր է, պատմիր։
- Ուրեմն, հաջորդ օրը դասերից հետո նա վազեց խանութ և գնեց երազած գեղեցիկ արկղիկը։ Այդ պահին նա իրեն զգում էր որպես աշխարհի ամենաերջանիկ մարդը... Նայիր, ներքևի կածանով երկու հոգի են գալիս մեր ուղղությամբ...

Աղջիկը նստեց և նայեց տղայի մատնացույց արած կողմը։
- Իսկ գուցե մեր դեկանն ու ռեկտորն են,- նա ծիծաղեց,- մեր հետևից են գալիս։
- Չէ, մեկը ռեկտորն է, մյուսը՝ ՄԱԿ-ի գլխավոր քարտուղարը,- ասաց տղան, և երկուսով սկսեցին ծիծաղել,- բայց, ափսո՜ս, նրանք ուրիշ ուղղությամբ են գնում։ Գյուղացիներ են։

Երկինքն ավելի պարզ ու կապույտ էր։ Գարնան արեգակը շուրջբոլոր լցրել էր այդ օրվա համար պահած իր ողջ ջերմությունը։ Մոտակա սարի հետևից կրկին երևաց բազեն։ Այս անգամ արդեն մենակ չէր. քիչ հետո հայտնվեց երկրորդը։ Երկուսով սկսեցին դանդաղորեն սահել երկնքի կապույտ օվկիանում։

Նրանք հայտնվեցին փոքրիկ մի բլրի վրա։ Աղջիկը հագել էր տղայի բաճկոնը։
- Այստեղ օդն ավելի սառն ու մաքուր է,- ասաց նա։
- Մրսո՞ւմ ես։
- Չէ, քո բաճկոնով շատ տաք է։ Իսկ դու չե՞ս մրսում։
- Չէ։ Այն բարձր սարը տեսնո՞ւմ ես,- տղան ցույց տվեց երկու բլուրներից և ընդարձակ դաշտից այն կողմ վեհորեն հառնած սարը,- ինձ թվում է, թե հիմա մենք գտնվում ենք այդ սարի՝ Արևասարի գագաթին...
- Դու այնտեղ եղե՞լ ես։
- Մի հինգ-վեց անգամ։
- Այնտեղից ամեն ինչ երևո՞ւմ է,- հետաքրքրությամբ հարցրեց աղջիկը։
- Հա, այնտեղից երևում է նաև այդ սարից այն կողմ գտնվող ամեն ինչ... Եկող շաբաթ կուզե՞ս քեզ տանեմ այնտեղ։

- Վախենում եմ հոգնեմ։
- Որ հոգնես, քեզ գրկած կտանեմ։
- Ինչպե՞ս։
- Այսպես,- նա գրկեց աղջկան և առավ ձեռքերի վրա։
- Ես ծանր եմ,- աղջիկը ծիծաղեց։
- Չէ՜ մի, հազիվ քսան կիլո լինես։ Ուրեմն՝ եկող շաբա՞թ...
- Իսկ դասե՞րը։
- Կփախչենք...
- Դու խելագար ես,- աղջիկը ծիծաղեց,- այս ամիս արդեն երեք անգամ դասերից փախել ենք։

- Չէ, ես խելագար չեմ, ես խենթ եմ...
- Դե, դրանք նույն բանն են,- աղջիկը ծիծաղեց։
- Ոչ, օրիորդ սատանա, դրանք միանգամայն տարբեր բաներ են,- ասաց տղան, և նրանք երկուսով ծիծաղեցին։- Դու ի՞նչ ես մտածում մեր ապագայի մասին։
- Եկ չխոսենք վաղվա, մյուս օրվա մասին,- աղջիկը մատներով քնքշորեն փակեց տղայի բերանը։- Թող ամեն ինչ ինքն իրեն լինի։ Միայն այսօրվա մասին խոսենք։ Մեր փախուստը չի՞ նկատվի...
- Թքա՛ծ, դա կարևոր չէ։ Իսկ այսօր քեզ համար լա՞վ է։
- Եթե վատ լիներ, հիմա ես քեզ հետ չէի լինի։
Այդ օրը տղային ինչ-որ բան դուր չեկավ, բայց նա աշխատեց չմտածել այդ մասին։

* * *

Մայիսյան արևոտ մի օր, քննություններից մոտ երկու շաբաթ առաջ նրանք երկուսով բարձրացան Արևասարի կատարը։
- Մենք բոլորից բարձր ենք,- աղջիկը երկու ձեռքով օղակ կազմեց բերանի շուրջ և ողջ ձայնով կանչեց.
- Էհե՜յ, լսո՞ւմ եք, մարդիկ, մենք բոլորից բարձր ենք, մենք բոլորից ուժեղ ենք...

Տղան կողքից նայում էր աղջկան ու նրա ուրախությանը և մեղմ ժպտում։
- Դու էլ բարձր կանչիր,- ասաց աղջիկը։
- Չեմ կարող, ես բաղաձայն եմ, դու լավ ես կանչում...
- Բայց նայիր, այն սարն ավելի բարձր է ու ավելի գեղեցիկ,- ասաց աղջիկը։
- Դա միայն թվում է,- ասաց տղան,- հեռվից ամեն ինչ գեղեցիկ է երևում։ Նրա կատարն էլ եմ բարձրացել։ Ամենևին գեղեցիկ չէ և Արևասարից բարձր չէ։
- Իսկապե՞ս... Արևասար... Շատ լավ անուն է... Ես գայլի պես սոված եմ։
- Ցելոֆանե տոպրակում ուտելիք կա,- տղան ժպտաց,- սեղանը դու ես պատրաստելու։

- Չէ, եկ միասին պատրաստենք։
- Դու անուղղելի ծույլ ես։
- Ե՞ս եմ ծույլը... Եվ ես՝ ծույլս, ոտքով բարձրացել եմ Արևասարի գագաթը...
- Ի՞նչ մեծ բան է,- տղան ծիծաղեց։ Նրան դուր էր գալիս աղջկան չարացնելը։- Կանայք հիմա տիեզերք են թռչում։
- Թռչո՛ւմ, բայց ո՛չ ոտքով,- աղջիկը հաղթական նայեց տղային։- Միևնույն է, սեղանը միասին ենք սարքելու... Ի՞նչ լավ է, տապակած հավի միս էլ կա։
- Իսկ գուցե նապաստակի միս է, լավ նայիր...
- Ուրեմն, քո նապաստակը թևեր էլ ունե՞ր...
- Գիտության և տեխնիկայի մեր դարում ի՞նչ մի զարմանալու բան է թևերով նապաստակը։

- Սա էլ երևի առյուծի պանիր է,- աղջիկը չարաճճի ժպտաց։
- Չէ, օրիորդ, մի քիչ սխալվեցիր, դա չինական վագրի պանիր է։
- Օհո՜, մենք մոզամբիկյան աղ դրած վարունգ էլ ունենք...
- Ի՜նչ... մոզամբիկյան աղ դրած վարո՞ւնգ,- տղան մեկնվեց խոտերի մեջ և սկսեց քրքջալ,- սատանա, դու հաղթեցիր։
- Մենք այդպես ենք,- հպարտ ասաց աղջիկը,- միշտ հաղթում ենք,- վերջակետեց նա և երկուսով սկսեցին ծիծաղել։

Օրն ավելի տաքացավ։ Արեգակն ասես գեղեցիկ ու վեհ հսկա ջահի պես կախված լիներ Արևասարի գլխին։ Թեթև զեփյուռից մեղմորեն խշշում են գաճաճ ծառերի տերևները։
- Իսկ գիտե՞ս, առաջ ես քեզ չէի նկատում։ Երևի շատ անգամ մենք անցել ենք իրար մոտով, բայց ես քեզ չեմ նկատել։ Մինչև այն երեկոն։
- Բայց ես քեզ գիտեի,- աղջիկը ծիծաղեց,- գիտեի, որ դու՝ դու ես։ Հիմա ես քեզ դո՞ւր եմ գալիս։
- Հիմա դու աշխարհում ամենաթանկն ես ինձ համար։
- Ես կարողանում եմ այնպես անել, որ տղամարդկանց դուր գամ,- աղջիկը խորամանկ ժպտաց։
- Չէ՜ մի, փչում ես, փոքրիկ սատանա, քեզ մի՛ երևակայիր։
- Այն երեկոյին ես ուզում էի, որ դու ինձ նկատես, և դու ինձ նկատեցիր։ Ես ցանկացել եմ, որ այսպես մենք միասին լինենք...

Տղան համբուրեց նրա շուրթերը, վիզը։ Աղջիկն աչքերը փակեց, գլուխը ետ գցեց, ավելի բացելով վիզն ու կուրծքը։ Հետո նրա զգեստը թեթև սահեց ավելի ու ավելի ցած և ընկավ կանաչ խոտերի վրա։
- Դու խենթ ես,- ասաց աղջիկը։
- Չէ, դա առաջ էր, այժմ ես թագավոր եմ։
- Իսկ ես՝ թագուհի՞...
- Չէ, դու իմ թագավորությունն ես։
- Ինչ լավ է,- աղջիկը ծիծաղեց,- բայց դու խենթ թագավոր ես և ուժեղ։ Ես սիրում եմ խենթ և ուժեղ տղամարդկանց...

Բազեի թռիչքի բարձրությունից ներքևում՝ Արևասարի կատարին, խոտերի մեջ երկու հոգի փոքրիկ երեխաների պես թավալվում էին և ուրախ կչկչում։
- Ես ուզում եմ շատ փող ունենալ,- ասաց աղջիկը։
- Հետո՞։
- Ես ուզում եմ հարուստ լինել, ամեն ինչ ունենալ և ոչ մի գործ չանել...
- Բայց դու կարգին ծույլ ես, փոքրիկ թռչնակ։
- Իսկ դու, ի դեպ, փոքրիկ տղայի հեքիաթը կիսատ ես թողել։
- Ի՞նչ փոքրիկ տղա։
- Այն փոքրիկ տղան, որ երազում էր ոսկեզօծ արկղիկ գնել...

- Հա՜... Որտե՞ղ եմ մնացել։
- Տղան արդեն բավականին փող էր կուտակել...
- Հա, վերջապես նա գնաց խանութ և գնեց ոսկեզօծ արկղիկը։ Նա հրճվանքով նայում էր արկղիկին, մատներով քնքշորեն շոյում և դեռևս չէր համարձակվում այն բացել։ Հասավ տուն, բայց դեռ արկղիկը չէր բացել։ Նա մտքում ենթադրություններ էր անում, թե ինչ կլինի արկղիկի մեջ։ Մերթ նրան թվում էր, թե այնտեղից կախարդական ջին է դուրս գալու՝ պատրաստ կատարելու իր բոլոր ցանկությունները, մերթ մտածում էր, որ այնտեղ կախարդական փայտիկ կա... Գիտե՞ս, հետաքրքիր բան մտածեցի,- տղան ցատկեց նստած տեղից,- փոքրիկս, վեր կաց, աչքերդ փակիր և ինձ հետ եկ։

Աղջիկն աչքերը փակեց և, տղայի ձեռքը բռնելով, հետևեց նրան։
- Բայց ո՞ւր ենք գնում,- հարցրեց նա։
- Գրողի ծոցը,- տղան ծիծաղեց,- աչքերդ դեռ չբացես, ես կասեմ երբ բացես, լա՞վ...
- Լավ։
Երբ նրանք հայտնվեցին տափակ մի քարաժայռի վրա, տղան ասաց.
- Հիմա բացիր աչքերդ։

Աղջիկն աչքերը բացեց, նայեց ներքև և ճչաց։
- Վախեցա՞ր, փոքրիկս,- տղան ծիծաղեց,- բայց ես պինդ բռնած եմ քո ձեռքից։
- Եկ մի քար գլորենք այստեղից,- ասաց աղջիկը։- Բայց եթե ես սայթաքեմ և ցած գլորվեմ, իմ հետևից կգա՞ս...
- Չգիտեմ, երևի այլևս չէի ցանկանա ապրել։
- Մի ուրիշին կգտնես,- աղջիկը չարաճճի ժպտաց։
- Ուրիշ ոչ ոք ինձ պետք չէ։
- Գիտես ի՞նչ եմ մտածում։
- Ի՞նչ։

- Ինձ թվում է, թե մի օր ես այնպիսի մի վատ բան եմ անելու քո հանդեպ, որ դու ինձ ատելու ես։
- Հիմարիկ, դա հնարավոր չէ։ Ինչպե՞ս կարող եմ քեզ ատել...
- Համբուրիր ինձ,- աղջիկն աչքերը փակեց և ձգվեց դեպի տղան։
Տղան համբուրեց նրան, առավ իր ձեռքերի վրա և ասաց.
- Բայց, ավելի լավ է, հեռանանք այս գրողի տարած անդունդից, թե չէ ուրախությունից կարող եմ քեզ նետել ներքև...
- Իսկ ես, այ այսպես, ամուր կգրկեմ քեզ, և մենք երկուսով կթռչենք ձորը...
- Բայց դա հետո, երբ ապրելուց ձանձրանանք։
- Ճիշտ է,- ասաց աղջիկը և ծիծաղեց։

* * *
Նրանք հանդիպեցին ինստիտուտի բակում, ցայտաղբյուրի մոտ։
- Երեկ ես քեզ շատ սպասեցի, բայց դու չեկար,- ասաց տղան։- Ինչո՞ւ չեկար։
Աղջիկը լուռ էր։
- Ինչ-որ բա՞ն է պատահել։
- Չգիտեմ ինչպես ասեմ... Բայց, խնդրում եմ, չբարկանաս ինձ վրա։
- Ասա՛։
- Մի քանի օր առաջ ես հանդիպեցի նրան...
- Ո՞ւմ։
- Իմ մասին ինչ ուզում ես՝ մտածիր...
- Ո՞ւմ ես հանդիպել...
- Նրան... Երեկ նրա հետ էի... Նա ավտոմեքենայով եկավ իմ հետևից...

Տղան զգաց, որ իր մեջ շատ մեծ մի բան փշրվեց։ Մի ակնթարթ նրան թվաց, թե աղջիկը կատակում է, բայց հետո հասկացավ, որ նա չի խաբում։ Նա մտածեց, որ ինքը խաբվել է շատ ավելի առաջ, և որ՝ երբ իր վրա կրակել են, ինքն այնպես վատ չի զգացել, ինչպես այդ պահին։ Բայց ոչինչ ցույց չտվեց և հարցրեց.
- Հետո՞...
- Ես գիտեմ, որ հիմա դու ինձ ատում ես,- ասաց աղջիկը։
- Ես քեզ չեմ ատում։
- Մենք կմնանք լավ բարեկամնե՞ր...
- Չգիտեմ։
- Դու ինքնասպան չես լինի, չէ՞։
- Չէ,- նա փորձեց կատակել,- ինքնասպանությունը հիմա մոդա չէ։ Սպանության ամենատարածված ձևը հիմա ուրիշին սպանելն է,- հետո մտածեց, որ հիմարություններ դուրս տվեց և, ընդհանրապես, ինքը միանգամայն այլ բան էր ուզում ասել։

- Գիտեմ, որ ես մեղավոր եմ,- ասաց աղջիկը։
- Չգիտեմ։ Իմ կարծիքով, դա այլևս նշանակություն չունի։
- Ես մեղավոր եմ։
- Ես երբեք արդարներ և մեղավորներ չեմ փնտրել։ Ես ավելի մեծ բան եմ փնտրել...
- Ինձ վրա չես չարանում, չէ՞,- հարցրեց աղջիկը։
- Չէ... Բայց ես ծարավ եմ, ուզում եմ ջուր խմել։
Երբ տղան մոտենում էր ցայտաղբյուրին, աղջիկն ասաց.
- Այն փոքրիկ տղան, ի վերջո, բացո՞ւմ է արկղիկը։
- Հա։
- Եվ ի՞նչ։
- Ոչինչ։ Արկղիկը դատարկ էր։

Տղան կռացավ ցայտաղբյուրի վրա։ Նրան թվում էր, թե աշխարհի ողջ ջուրն իրեն չի հերիքելու ծարավը հագեցնել։ Նա ուզում էր, որ մինչև իր ջուր խմելը, աղջիկը հեռանա, և ինքն այլևս երբեք չտեսնի նրան։

1995-1999թթ.