ԺԱՄԱՆԱԿԱԿԻՑ ԿԱՏԱԿԵՐԳՈՒԹՅՈՒՆ

(Դռան զանգ։ Տանտիրուհին բացում է դուռը)։
ՏՂԱՄԱՐԴ - Բարև ձեզ։
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Բարև ձեզ։
ՏՂԱՄԱՐԴ - Ջրի համար եմ եկել...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Էս րոպեին։ Սպասեք, աղջիկս քիչ առաջ հարևան թաղամասից բերեց... Խնդրեմ, խմեք...

ՏՂԱՄԱՐԴ - Քույր ջան, ջուր չեմ ուզում, ամսվա ջրի վարձի համար եմ եկել։
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Ի՞նչ.. Բայց վերջին երկու ամսում գոնե մի կաթիլ ջուր եք բաց թողե՞լ, որ վարձ եք պահանջում...
ՏՂԱՄԱՐԴ - Է՜հ, քույրիկ, ապրիլի վերջերից սկսած ամեն օր անձրև է գալիս, իսկ դուք ասում եք՝ ջուր չի եկել...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Վա՜հ, ուրեմն անձրևի համար եք վա՞րձ պահանջում։

ՏՂԱՄԱՐԴ - Մեր էս հայերը ի՜նչ աչքածակ ժողովուրդ են... Անձրևը քի՞չ է, որ մենք էլ ջուր բաց թողնենք՝ ջրհեղեղ անենք... Չէ, քույր ջան, մի քաղաքի ժողովուրդ ենք, ինչո՞ւ իրար վատություն անենք, փողոցում հանդիպել կա, «բարև-բարլուս» կա, բա ամոթ չի՞...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Այ ընկեր, մենք ավելորդ փող չունենք, որ չստացած ջրի համար վարձ մուծենք։ Պրծա՞վ։ Իսկ ինչ մնում է անձրևաջրին, թող աստված բողոքի վարձի համար, դուք ինչո՞ւ եք եկել... (Դուռը շրխկոցով փակում է)։ Սա ի՞նչ բան է, չեն էլ ամաչում։ (Հեռախոսազանգ)։ Հիմա էլ հեռախոսը սկսեց... Ալո...

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ - Գավրուշ, պրիվետ...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Լսիր, այ ընկեր, ես կին եմ, ես Գավրուշը չեմ, և հետո՝ ոչ միայն մեր տանը, այլև մեր շենքում Գավրուշ չկա...
ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ - Դե չկա՝ չկա, ինչո՞ւ եք դժգոհում... էս ի՞նչ մարդիկ են, մարդավարի խոսում ես՝ կոպտում են...
ՏԱնՏԻՐՈՒՀԻ (Լսափողը ցած դնելով) - Օ՜ֆֆ, սա ի՞նչ դժոխք է... (Դռան զանգ)։
ՏՂԱՄԱՐԴ - Բարև ձեզ, ձեր լույսի կնիժկան բերեք։

ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Խնդրեմ...
ՏՂԱՄԱՐԴ - Չորս հազար յոթ հարյուր քսանութ՝ հանած երեք հազար ութ հարյուր վաթսունութ՝ բազմապատկած 14-ով՝ հավասար է 10 հազար 640...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - 10 հազար 640 ի՞նչ...
ՏՂԱՄԱՐԴ - 10 հազար 640 կիլո սեմիչկա... Հասկանալի չի՞, էդքան փող պիտի տաք օգտագործած էլեկտրաէներգիայի համար...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Ի՜նչ... Լսեք, վատ ժամի եք եկել, ես կատակելու տրամադրություն չունեմ...

ՏՂԱՄԱՐԴ - Քույր ջան, ես էլ չունեմ, լույսի մեկ ամսվա վարձը տվեք՝ գնամ...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Բայց եթե առավոտից երեկո մեր տան բոլոր էլեկտրական սարքավորումները միացնենք, մի ամսում դարձյալ էդքան չի բռնի...
ՏՂԱՄԱՐԴ - Կներեք, սա համար 19 բնակարանը չի՞...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Հա...
ՏՂԱՄԱՐԴ - Դե՝ ջան, եթե ինձ չեք վստահում, իջնենք ներքև, սչոտչիկի պակազաննին ձեր աչքով տեսեք...

ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ – Ոչ մի լույսի վարձ էլ չեմ տալու…
ՏՂԱՄԱՐԴ - Ո՞նց թե՝ ոչ մի լույսի վարձ էլ չեմ տալու։ Ի՞նչ է, գլխներիս նախագահ ու մինի՞ստր ես, որ ոչ մի վարձ չտաս։
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Բայց դա անարդարու...
ՏՂԱՄԱՐԴ - Դե լավ, եթե չեք ուզում լույսի վարձը տալ, լույսն անջատելու եմ, գնամ... (Հեռախոսազանգ)։

ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Աստված իմ, ես գժվելու եմ։ (Վերցնում է լսափողը)։ Ալո...
ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ - Աիդա Լևոնովնա, Սմբատ Կարպիչը տա՞նն է։
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Կներեք, սխալ եք զանգել, սա Սմբատ Կարպիչի բնակարանը չի... (Զայրացած ցած է դնում լսափողը)։ Ո՜չ, այլևս հնարավոր չի դիմանալ։ Սա կյանք չէ... (Դռան զանգ։ Դուռը բացում է)։
ՀԱՐԵՎԱՆՈՒՀԻ - Բարև, Անահիտ։

ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Բարև, Հասմիկ։
ՀԱՐԵՎԱՆՈՒՀԻ - Գազի համար 5250 դրամ ենք հավաքում։
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Բայց դեռ գազը չեն միացրել։
ՀԱՐԵՎԱՆՈՒՀԻ - Ասում են՝ փողը նախօրոք տվեք, որպեսզի միացնենք...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Տանը այդքան չկա, մեկից պարտք կվերցնեմ, վաղը տամ։ (Կրկին հեռախոսազանգ)։ Լսում եմ։

ԱՂՋԿԱ ՁԱՅՆ - Բարև, տյոտ Մարգո, Արտուրիկին եմ խնդրում։
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Աղջիկ ջան, մեր տանը Արտուրիկ չկա։ (Լսափողը ցած է դնում։ Նորից հեռախոսազանգ)։ Լսում եմ...
ԱՂՋԿԱ ՁԱՅՆ - Տյոտ Մարգո, Արտուրիկը բա որտե՞ղ է, էլի տուն չի եկե՞լ...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Չէ, (զայրացած) էլի տուն չի եկել, էլի սիրուհու մոտ է գիշերել...
ԱՂՋԿԱ ՁԱՅՆ - Տյոտ Մարգո, սիրուհու հեռախոսի համարը չե՞ք ասի...

ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Խնդրեմ՝ 03։ (Լսափողը ցած է նետում)։ Օ՜ֆֆ, այլևս չեմ կարողանում... Ոնց-որ արդեն խելագարվում եմ... (Հեռախոսազանգ)։ Ա՜յ աղջիկ, լսիր, ես տյոտ Մարգոն չեմ, մեզ մոտ Արտուրիկ չկա... Առհասարակ ես Արտուրիկ անունով ազգական չունեմ...
ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ - Քույրիկ, ինչո՞ւ եք ինձ վրա գոռում, ես դեռ ոչինչ չեմ ասել...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ (Կմկմալով) - Ներե... ներեցեք, կարծեցի, թե... Ներեցեք, խնդրում եմ... Լսում եմ ձեզ...

ՏՂԱՄԱՐԴՈՒ ՁԱՅՆ - Ես ուչեբնի պոլկ եմ զանգել...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Չէ, սա ուչեբնի պոլկը չի, սա դեսանտնի վայսկան է, սա Դուդաևի շտաբ-կվարտիրան է... Պրծա՞նք... Օ՜ֆֆ, ես խելագարվում եմ (Լսափողը ցած է նետում։ Կրկին հեռախոսազանգ)։
ՀԵՌԱԽՈՍԱՎԱՐՈՒՀԻ - Բարև ձեզ, առավոտից չեմ կարողանում ձեզ զանգել, անընդհատ գիծը զբաղեցնում եք, ձեզ համար հավեսով խոսում, բայց հեռախոսավարձը դեռ չեք մուծել...

ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Ոնց-որ արդեն ցնդում եմ...
ԵՐԵԽԱ (Դուռը շրխկոցով բացելով) - Մայրիկ, ավարտական վեչերի համար դասարանով փող ենք հավաքում...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Օ՜ֆֆ, էս ի՞նչ աղմուկ է... Արտակ, էն ի՞նչ ձայն է, հարևան թաղամասում խոզ են մորթո՞ւմ...
ԵՐԵԽԱ - Չէ, ի՞նչ խոզ, Ռուսաստանից ռոք-անսամբլ է եկել, հրապարակում համերգ է...

ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Աստված իմ, էդ ուրեմն երգո՞ւմ են...
ԵՐԵԽԱ - Լավ, մամ ջան, երեք օրից հետո մեր ավարտական վեչերն է, ձեռաց 7 հազար դրամ ցնծա...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - 7 հազա՞ր...
ԵՐԵԽԱ - Հա, Նոնա Իսրայելովնայի համար նվեր պիտի գնենք՝ արծաթե շղթա՝ մեդալիոնով...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Իսկ ադամանդե մատանի չեք ուզում գնե՞լ...

ԵՐԵԽԱ - Չէ, ադամանդե մատանին զուգահեռ դասարանի աշակերտներն են գնել...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Ի՞նչ... (Դռան թակոց։ Դուռը բացում է)... Բալիկ ջան, ի՞նչ ես ուզում։
ՄՈՒՐԱՑԿԱՆ ԵՐԵԽԱ - Տյոտա, 100 դրամ չեք տա՝ հաց գնեմ...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ - Ձեռքիս ընդամենը 5000-անոց է...
ՄՈՒՐԱՑԿԱՆ - Ոչինչ, տյոտա, տվեք խուրդա անիմ...
ՏԱՆՏԻՐՈՒՀԻ (Դիմելով աղջկան) - Մարինե, «շտապօգնություն» զանգիր։ Չէ, չէ, սպասիր, զանգիր հոգեբուժարան։ Ասա՝ թող գան իմ հետևից, այլևս չեմ կարող, այլևս չեմ դիմանում...
ԵՐԵԽԱ - Մայրիկ, հեռախոսը չի աշխատում, ոնց-որ անջատել են։

1996 թ.