Ես մի ընկեր ունեի։ Երբ ինչ-որ բան էր պետք լինում, ես հիշում էի նրան, և նա օգնում էր ինձ։ Տեղս նեղ էր լինում, ես չէի հասցնում օգնություն կանչել. նա հասնում և փրկում էր ինձ։
Նոր բնակարան ստացա, օգնող էր պետք՝ նա եկավ։ Ձմռան մի օր սայթաքեցի, ընկա և ձեռքս ջարդեցի. նա ինձ հիվանդանոց հասցրեց...
Հետո պատերազմ եղավ։ Նա կամավորական ջոկատ կազմեց և գնաց Հայրենիքը պաշտպանելու։ Հրետակոծությունից վնասվեց նաև մեր տունը։ Հաջորդ օրը նա եկավ, մերոնց տեղափոխեց իրենց մոտ և նորից մեկնեց ճակատ։ Մի քանի անգամ վիրավորվեց, բայց զենքը ցած չդրեց։
Հետո խաղաղություն հաստատվեց։ Մարդիկ կամաց-կամաց բուժել սկսեցին պատերազմի վերքերը։ Երբ մեր բնակարանը վերանորոգում էինք, նա դարձյալ իմ կողքին էր։
Այնուհետև ես պաշտոն ստացա և շատ քիչ էի նրան տեսնում։ Հաճախ մոռանում էի նրան, ժամանակ չէր լինում նրան հիշելու, բայց երբ ինչ-որ բան էր պետք լինում ինձ, նա դարձյալ իմ կողքին էր լինում։
...Ես արդեն կարևոր մարդկանց հետ էի նստում-վերկենում, և իմ տեսադաշտից պարզապես դուրս էր մնացել նա՝ իմ ընկերը։ Ես արդեն մոռացել էի նրան, որովհետև վատ չէի ապրում և այլևս ուրիշի օգնության կարիքը չունեի։ Ես ինքս կարող էի ուրիշներին օգնել։
Անցան տարիներ։ Մի օր լուսանկարչական մեր ալբոմը նայելիս, փոքրիկ աղջնակս ինձ մեկնեց մի լուսանկար ու ասաց.
- Ո՞վ է քեզ հետ նկարված այս քեռին։
Իմ հին ընկերն էր նա։ Հետաքրքիր է, իսկ ինչո՞ւ այլևս չի հիշում ինձ,- մտածեցի և մի օր ծառայողական իմ ավտոմեքենայով գնացի նրանց տուն։ Դուռը ծեծելիս միայն հասկացա, որ ես ընդամենը տան տեղը գիտեի։ Ես երբեք չէի եղել նրանց տանը։
Դուռը բացեց հնամաշ շորերով, ժամանակից շուտ ծերացած մի կին՝ մայրը։ Ես ներս մտա և ապշեցի. աղքատիկ ու խարխուլ մի տուն էր այն։ Մեր բնակարանը հրետակոծված վիճակում շատ ավելի լավ տեսք ուներ։
- Գևորգը,- մայրը հոգնած ու մշուշված աչքերը հառեց ինձ,- Գևորգը հիվանդանոցում է... Արդեն երեք ամիս է։ Երկու անգամ վիրահատել են...
Ես բռնեցի հինավուրց պահարանից, որ չընկնեմ։ Պահարանը խուլ ճռճռաց, բայց պահեց ինձ։ Երերալով դուրս եկա և ինձ մի կերպ ավտոմեքենայի մեջ գցեցի։
Հիվանդանոցի ծանր դեղահոտը խփեց դեմքիս։ Ես բացեցի հիվանդասենյակի դուռը, նա տեսավ ինձ և... չճանաչեց։ Բժշկին ասացի, որ կօգնեմ Երևան տանել։
- Անօգուտ է,- ասաց,- իսկ ձեր ինչն է նա...
- Իմ հին ընկերը,- ասացի և պատմեցի, թե ինչեր է արել նա ինձ համար։
- Հին ու նոր ընկեր չի լինում,- ասաց ալեհեր բժիշկը։- Ընկերն ընկեր է։ Ընկերությունը սիրո նման է։ Իսկական ընկերությունը նույնպես փոխադարձ պիտի լինի...
Նա այլևս ոչինչ չասաց։ Ծխախոտ վառեց, շրջվեց ու գնաց։
Պայծառ ու շոգ էր օրը, բայց շուրջբոլորս մութ էր ասես ու խավար, և այդ խավարում ես ինձ զգում էի որպես չնչին ու խղճուկ մի սև կետ...
Հունիս, 1998 թ.
Комментариев нет:
Отправить комментарий