ԱՍՏՎԱԾԱՅԻՆ ԿԱՏԱԿԵՐԳՈՒԹՅՈՒՆ

(Գործողությունը կատարվում է մեր մոլորակի ամենափոքր երկրներից մեկում)

Ա ՔԱՂԱՔԱՑԻ - Արա, լսե՞լ ես, ասում են Աստված այսօր ժամանում է մեզ մոտ։
Բ ՔԱՂԱՔԱՑԻ - էլի փչեցի՞ր, Աստված ի՞նչ գործ ունի կորած-մոլորված մեր երկրում։
Ա ՔԱՂԱՔԱՑԻ - Ասում են նաև, թե օդանավակայանը փակ լինելու պատճառով Երկնայինն ուղղաթիռով վայրէջք է կատարելու Ազատության հրապարակում...

(Ուղղաթիռի ձայն, ավտոմեքենաների շարասյան հռնդյուն)։
ՁԱՅՆ - էհե՜յ, քաղաքացի-մաղաքացիներ, ցանվեք այստեղից, իշխանությունները գալիս են...
(Ձախից հայտնվում Է Աստված, աջից՝ նախարարները)։
Ա ՆԱԽԱՐԱՐ (Աստծուն գլուխ տալով) - Բարով ես եկել, Սրբազան հայր...
Բ ՆԱԽԱՐԱՐ (Կողքին բոթում է) - Հիմար, ի՞նչ Սրբազան...
Ա ՆԱԽԱՐԱՐ - Վեհափառ հայր...

Գ ՆԱԽԱՐԱՐ - Արա, չե՞ս տեսնում, տեր Աստվածն է, Երկնայինը...
Ա ՆԱԽԱՐԱՐ - Մեր համար շատ հաճելի է դիմավորել երկնային գերագույն տիրոջը...
ԱՍՏՎԱԾ - Ոչ թե մեր համար, այլ՝ մեզ համար... Լավ, ներկայացեք, գառնուկներս։
Ա ՆԱԽԱՐԱՐ - Նախարար։
Բ ՆԱԽԱՐԱՐ - Նախարար։

Գ, Դ, Ե, Զ ՆԱԽԱՐԱՐՆԵՐ - Նախարար... Նախարար... Նախարար...
ԱՍՏՎԱԾ - Վա՜հ, ձեր երկրում Էդ քանի՞ նախարար կա։
Ա ՆԱԽԱՐԱՐ (Բ նախարարին, սա՝ մյուսին) - Արա, մենք քանի՞ նախարար ունենք...
Զ ՆԱԽԱՐԱՐ - Այսօրվա դրությամբ, կարծում եմ, մի 42-ը կա...
ԱՍՏՎԱԾ - Ըմբո՜, Էդ ի՞նչ մեծ երկիր ունեք... Ձեր ժողովրդին երևի թիվ ու սահման չկա։

Բ ՆԱԽԱՐԱՐ - ժողովո՞ւրդ, դա ի՞նչ Է...
ՆԱԽԱՐԱՐ - Ժողովո՞ւրդ, Էդպիսի անուն լսած չկամ...
Դ ՆԱԽԱՐԱՐ - էդ զակուսկի՞ է, թե՞ դեսերտի նման մի բան... Սպասեք հարցնեմ դեպուտատին (պատգամավորին). Արա, ժողովուրդն ի՞նչ է։
ՊԱՏԳԱՄԱՎՈՐ - Մինչեւ հաջորդ ընտրություններ դեռ շատ ժամանակ կա, ժողովուրդն ինչի՞ս է պետք...
ԱՍՏՎԱԾ (Ա նախարարին) - Լավ, որդյակ նախարար, օրինակ, դու ի՞նչ ես անում, ինչո՞վ ես զբաղվում...

Ա ՆԱԽԱՐԱՐ - Խաչբառ եմ լու... Ներողություն, ես գյուղատնտեսության նախարար եմ։
Բ ՆԱԽԱՐԱՐ - Ես արդարադատության նախարար եմ։
Գ ՆԱԽԱՐԱՐ - Ջրմուղ-կոյուղային հաղորդակցության նախարար։
Դ ՆԱԽԱՐԱՐ - Ծովային տրանսպորտի նախարար։
Ե ՆԱԽԱՐԱՐ - Ես կառուցապատման եւ բարեկարգման նախարար եմ։ Այսինքն՝ քաղաքաշինության նախարար...
ԱՍՏՎԱԾ - Վա՜հ, իսկ քաղաքաքանդության նախարար էլ կա՞...

Զ ՆԱԽԱՐԱՐ - Հա, քաղաքաքանդության նախարարը ես եմ... Ես քանդում եմ՝ կոլեգաս շինում է, կամ ընդհակառակը...
ԱՍՏՎԱԾ - Տեր Աստված, էս որտե՞ղ եմ հայտնվել... Որդյակ, ձեր երկրում, զորօրինակ, որքա՞ն բնակիչ կա։
Բ ՆԱԽԱՐԱՐ (կողքինին) - Ինչքա՞ն մարդ կա...
Գ ՆԱԽԱՐԱՐ - Չգիտեմ...

Դ ՆԱԽԱՐԱՐ - Ես էլ չգիտեմ...
ՆԱԽԱՐԱՐՈՒՀԻ - Նե զնայու...
Ե ՆԱԽԱՐԱՐ - Բնակիչ չգիտեմ, բայց այսօրվա դրությամբ մայրաքաղաքում կա 6789 բորդյուր...
ԱՍՏՎԱԾ - Դա ինչ է, դրանց մեջ մարդի՞կ են ապրում...
Ե ՆԱԽԱՐԱՐ - Չէ, դրանք հատուկ քարե սալիկներ են, որոնցով քաղաքի փողոցները զարդարում ենք...

ՄԱՄԼՈ ՔԱՐՏՈՒՂԱՐ - Մեր նախարարությունը որոշել է հաջորդ տարի շենքերի եզրերը, բոլոր շքամուտքերը, տանիքները ևս բորդյուրապատել... Հետո սարքած բորդյուրների վրա նոր բորդյուրներ ենք դնելու՝ երկրորդ հարկ, երրորդ հարկ եւ այլն։
ԱՍՏՎԱԾ - Տղաս, իսկ դու ո՞վ ես։
ՄԱՄԼՈ ՔԱՐՏՈՒՂԱՐ - Կառուցապատման եւ բարենորոգման նախարարության մամլո քարտուղարն եմ...

ԱՍՏՎԱԾ - Օ՜ֆֆ, անտեր ճնշումս նորից բարձրացավ... Լավ, իսկ ձեր գերագույն իշխանությունները որտե՞ղ են...
Ա ՆԱԽԱՐԱՐ - Սպասեք հարցնենք կառավարության աշխատակազմի ղեկավարին...
ԱՇԽԱՏԱԿԱԶՄԻ ՂԵԿԱՎԱՐ - Պրեզիդենտը, սպիկերը եւ վարչապետը մեկնել են արտասահման՝ հեռուստամարաթոնի համար...

ԱՍՏՎԱԾ - Դա ի՞նչ է, մարաթոնյան վազքի նոր տեսա՞կ է։
ԱՇԽԱՏԱԿԱԶՄԻ ՂԵԿԱՎԱՐ - Չէ, մեկնել են մեր երկրի համար դոլարներ հավաքելու...
ԱՍՏՎԱԾ (ակնհայտ ձեռ առնելով) - Ըմբո՜, ինչ է, ձեր ծառերի վրա դոլարներ չեն աճո՞ւմ... (Նկատելով հեռվում կանգնած Ա քաղաքացուն). Որդյակ, մոտեցիր՝ տեսնեմ դու ով ես..
Ա ՔԱՂԱՔԱՑԻ - Քաղաքացի եմ...

ԱՍՏՎԱԾ (ուրախացած) - Վերջապես մեկը գտնվեց։ Խնդիրք-բան չունե՞ս։
Ա ՔԱՂԱՔԱՑԻ - Ունեմ, տեր իմ։ Խնդրում եմ մեր հարցը լուծեք...
ԱԱՏՎԱԾ - Ի՞նչ հարց։
Ա ՔԱՂԱՔԱՑԻ - Մեր երկրի հարցը։
ԱՍՏՎԱԾ (նախարարներին մատնացույց անելով) - էդ ի՞նչ հարց Է, որ Էս աժդահա տղերքը չեն կարողանում լուծել... Համառոտակի պատմեցեք՝ տեսնեմ։

է ՆԱԽԱՐԱՐ (քաղաքացուն մի կողմ հրելով) - Ցանվիր Էստեղից... (Աստծուն). Երկնային տեր, մեր հարցում բախվում են տարածաշրջանային եւ աշխարհաքաղաքական երկու կարևոր ատրիբուտներ, ազգային ինքնորոշման իրավունքը եւ տարածքային ամբողջականության սկզբունքը, որից հետեևում է, որ...
ԱՍՏՎԱԾ - Օ՜ֆֆ, բան չեմ հասկանում։ Որդյակ քաղաքացի, դու պատմիր՝ բան հասկանանք...

ՔԱՂԱՔԱՑԻ - Աստված ջան, կարճ ասած, մեր հարևանները՝ Մուհամեդի թոռները, կամաց-կամաց մեր հողերը զավթել են, սկսել մեզ ճնշել, թալանել ու կոտորել։ Մի օր էլ վերցրինք ու դրանց վռնդեցինք մեր երկրից։ Դրան գումարած՝ նախկինում գերված մի քանի շրջան էլ ազատագրեցինք եւ մեզ հռչակեցինք անկախ պետություն...
ԱՍՏՎԱԾ - Հետո՞...
ՔԱՂԱՔԱՑԻ - Սպասում ենք, որ մեր հարցը լուծեն։
ԱՍՏՎԱԾ - Տեր Աստված, էլ ի՞նչ եք ուզում, ձեր հարցը դուք արդեն լուծել եք։

ՔԱՂԱՔԱՑԻ - Մենք էլ ենք այդպես կարծում, բայց մեր ղեկավարներն ասում են, թե մեր հարցը դեռ չի լուծվել... Օրինակ, ջուր չկա, թոշակը ցածր է, եւ ժամանակին չեն վճարում, աշխատատեղ չկա, արտագաղթ է եւ այլն... Ու էդ բոլորի պատճառը, իշխանությունների ասելով, այն է, որ մեր հարցը չի լուծվել...
ԱՍՏՎԱԾ (քաղաքացուն աչքով անելով) - Գիտե՞ս ինչ, տղաս, դուք էլ վերցրեք ու էդ իշխանությունների հարցը լուծեք՝ պրծնի գնա... Օ՜ֆֆ... Օդաչուին ասեք, թող սավառնակս գործի գցի, թռչում ենք...

Սեպտեմբեր, 2001թ.